Vandaag is het een half jaar geleden dat Sarah werd geboren. Wat is het snel gegaan enerzijds. We genieten zoveel mogelijk van de momenten die we nu hebben, ze is maar een keer zo klein. Laatst legde ik een jongetje van 1 neer op een speelkleed voor de papa die hem zou gaan verschonen, keek even de andere kant op en meneer was er al tussenuit gepeerd. Ik kan nu nog Sarah neerleggen, rustig koffie zetten, de krant lezen, een schone luier pakken en doekjes en dan ligt ze nog wel ongeveer op dezelfde plek, dat gaan we ook nog wel missen dus denk ik. Ik zie er ook wel naar uit als ze weer wat meer kan, dat is altijd toch weer leuk en ik ben gewoon benieuwd wat ze allemaal gaat doen en ontdekken dan. Als ze straks kan kruipen gaan we nog meer zien wat ze echt leuk vind omdat ze dan zelf kan bepalen waar ze op af gaat (mijn planten bijvoorbeeld ;-) ).

Bij toeval moest ik vandaag naar het ziekenhuis waar Sarah is geboren en waar ze op de couveuse afdeling heeft gelegen. Niet zo'n bijzonder feestelijke aangelegenheid eigenlijk omdat ik op controle moest ivm baarmoederhalskanker. Toen ik 30 werd kreeg ik verjaardagspost met de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker. Toen het uitstrijkje was gemaakt werd er gevraagd of na 2 weken de huisarts wilde bellen voor de uitslag. "Ach, zei ik schouderophalend heel laconiek, "als het echt niet goed is hoor ik het toch vanzelf wel?". "Dat is ook wel zo", zei die mevrouw. Het bleek inderdaad zo te werken, na 2 weken werd ik op m'n werk gebeld door de huisarts en na wat dralen en draaien kwam het eruit "U moet er niet van schrikken hoor, maar wat u heeft noemen we een voorstadium van baarmoederhalskanker". Neeeee, daar schrik je uiteraard niet van hoor, dat kun je met alle macht proberen maar dat lukt je dus niet. Ik weet nog heel goed dat ik warm en koud tegelijk werd, je schrikt je gewoon lens. De volgende ochtend zaten we bij de huisarts, de dag daarna zaten we in het ziekenhuis. Inmiddels ben ik de tel kwijt hoe vaak ik naar het ziekenhuis ben geweest en hoeveel controles, ingreepjes/ ingrepen en andere afspraken ik heb gehad en hoeveel verschillende gezichten er tussen m'n knieën zijn verdwenen of er op uitgekeken hebben. Vandaag had ik weer de jackpot; wéér een andere arts in opleiding/co. Inmiddels ben ik zo alles gewend en ervaren dat ik de artsen in opleiding gerust stel en hier en daar help ipv andersom. Ach ja, ze moeten het ook leren maar het liefst had ik dat ze oefenden op een ander of op m'n vinger of grote teen ofzo, lijkt me een stuk prettiger. Ik was nu al een tijd niet gecontroleerd ivm mijn zwangerschap en het was pas de tweede controle na de laatste ingreep dus het is wel weer super spannend. Met het oog was er niets te zien (yeah!!!), als de kweek nu ook weer goed is (ooooh, please!!) dan is het eindelijk over en hoef ik pas over 2 jaar weer. Nog een weekje spannend dus. Nu snappen jullie dus ook misschien dat wij echt super-super-super blij zijn dat we Sarah hebben mogen krijgen... Na die ingreep moesten we nl. een half jaar wachten op de controle en toen was eindelijk alles weg en mochten we weer proberen zwanger te worden. Na de ingreep die ik heb gehad kun je wat of veel moeite overhouden om zwanger te worden of het lukt helemaal niet meer. In december kwam de uitslag dat alles eindelijk goed was en in februari waren we enorm verrast dat we toch zwanger waren na 2,5 jaar in spanning. Wat een opluchting en wat een zegen....
Ik voel me ook heel erg gezegend dat ik in deze tijd en in dit land mag leven (waar je vanaf je 30e wordt opgeroepen), anders was men er misschien niet op tijd bij geweest en zou het allemaal heel anders hebben kunnen lopen. Al dat gedoe is natuurlijk best heftig geweest maar pijnlijk, dat viel allemaal wel mee en het alternatief is veel pijnlijker en vervelender, dus ladies... als je wordt opgeroepen voor het bevolkingsonderzoek, ik zou gaan (ik weet dat er dames zijn die niet gaan dus daarom wilde ik het er eens over hebben, ga alsjeblieft!). ;-) Ja, ik weet dat het ff k.. is er er leukere dingen zijn maar ga maar liever toch ;-) ;-) ;-). Als je het niet voor jezelf wilt doen, doe het dan voor de mensen om je heen, wij weten inmiddels ook heel goed hoe die hierdoor geraakt worden..
ff om de sfeer wat te verhogen en de vioolmuziek te overstemmen nog een toepasselijke mop (deze heb ik nog verteld aan de gynac. tijdens m'n bevalling). Een cardioloog was overleden en de aula van het crematorium zat vol voor het afscheid. De kist gaat door de deuren heen en voor de gelegenheid vond men het toepasselijk om de deuren te decoreren met een afbeelding van een hartkamer op elke deur aangezien hij zeer betrokken was bij zijn werk. De kist is bijna verdwenen tussen de twee hartkamers als iemand in het publiek zijn lach niet meer kan houden en het uitschatert van het lachen. De buurman stoot hem aan en zegt "Joh, hou je in, dit kun je toch niet maken, wat is er met jou aan de hand???!!". "Ik-ik-ik", hikt de man, "ik ben gynaecoloog!!".