Kleine dief

Wat voor iemand ben je, als je een kinderkarretje in een supermarkt wegpikt voor de 50 cent?
Dat vraag ik me al een half uur af.
Mini wilde graag een kinderkarretje bij de AH, nou vooruit dan, ik bleek nog 50 cent te hebben. Vlakbij de ingang staat een computerscherm met spelletjes en daar wilde Minipenny even mee spelen. Ik had een rollade gepakt en stond met m'n rug naar het kinderkarretje toe, anderhalve meter er vandaan, Mini te helpen met het spelletje. Toen ik de rollade in het karretje wilde leggen, was het weg.
Ik ben er wel van geschrokken, voor hetzelfde geld had Ienimini er nog naast gestaan in de wagen (die had ik wel naast me, al paste het niet helemaal sociaal in het gangpad). Zo kom je er dus pijnlijk achter, dat er van alles kan gebeuren als je je even omdraait waar je niets van hoeft te horen of zien. Voorlopig waak ik als een havik over m'n kinderen en laat ik ze geen moment meer uit het oog en onze spullen ook niet.
Ik ben eerst maar gaan zoeken in de winkel of er een kindje mee rondliep, Mini was natuurlijk wel teleurgesteld dat haar karretje weg was. Geen kind met karretje gezien.
Het personeel heb ik ook nog gevraagd of ze misschien een kinderkarretje hadden weggezet maar dat deden ze uiteraard nooit, omdat een karretje altijd van iemand is. Mini kreeg van AH een boodschappenmuntje als goedmakertje.
Het begint al te zakken maar ik ben zo boos dat iemand een karretje van een klein kind jat en 50 cent van mij.
Als ik weet dat je geen cent hebt en honger heb, dan kun je nog meer dan 50 cent van me krijgen maar jezelf verrijken over de rug van een ander, een kind zelfs daar heb ik geen enkel begrip voor, ook al is het maar 50 cent.
Mini snap het ook niet, ze weet dat je een dief bent als je dingen meeneemt die niet van jou zijn en ze heeft het de hele tijd over een dief en stelen. Arme kruimel, al bestolen op je vierde jaar, welkom in de wereld.