Toen ik jong was, wilde ik hééél graag een Barbie maar ik kreeg een popje van doorzichtig plastic popje van Wibra en een Fleur. In de laatste klas van de lagere school had ik mijn wens ofwel eindelijk duidelijk genoeg gemaakt of mijn mams vond dat ik er oud genoeg voor was maar wis ende waarempel; ik kreeg toch nog een Barbie.
Sinds vandaag ben ik het eens met mijn moeder en eigenlijk had ze vol moeten houden ook nog. Ik denk dat haar reden vooral was dat ze zich wilde verzetten tegen commercie en mij dat ook wilde leren.
Mijn reden? Ik wil niet dat mijn dochter een "Barbie girl" wordt.
Ik stond vandaag in een speelgoedzaak naar Barbies te kijken, mijn kleine meid wordt binnenkort 3 en dus "mag" ze met een Barbie spelen. Ik zag er al naar uit om haar haar eerste Barbie te geven.
Al kijkend viel het me op dat het Barbie assortiment bestaat uit een rek met vooral schaars geklede blonde make-up popjes met minstens cup C en maat 36 taille. De barbies die geen kort jurkje of bikini droegen, droegen een prinsessen of feeën jurk.
Ernaast lag het alternatief; een Bratz of Moxie girl, dat is een iets groter popje met een buitenproportioneel groot hoofdje (waterhoofdje?) en hele grote ogen die een beetje hongerig kijken. In deze categorie waren dan wel meer dames te vinden die wat warmer gekleed waren door de fabrikant.
Ineens zag ik mezelf weer met Barbies spelen en zag ik mezelf denken dat ik er later ook zo uit zou gaan zien, uit moest gaan zien.Op TV kun je ook zien welke invloed Barbie heeft gehad op andere vrouwen. Een jongedame speelt met verve en trots een leeghoofdig blond make-up popje op vakantie of Barbie krijgt een baby. Life in plastic, it's fantastic.
Ik zou willen dat er ook Barbies waren met cup AA of maat 42 of zonder make-up of met gewone leuke kleren. Gewoon, zoals gewone mensen.
Deze popjes vind ik niet ideaal om "later als ik groot ben" mee te spelen. Ik wil dat mijn dochter leert, dat iedereen mooi en okee is en zij ook; of je nou blond-bruin-roodharig, dik-dun, plat tot wat ik nu heb door de zwangerschap ;-), kort-lang bent. Of je nou een zogenaamd perfect, succesvol en spannend of een normaal leven lijdt. Als het maar een gelukkig leven is.
Als Minipenny er echt om vraagt over een paar jaar, dan mag ze best een Barbie van mij bij de eerstvolgende gelegenheid. Maar ik ga het niet uit mezelf kopen. Ik zal het haar niet ontzeggen maar dat krijgt ze er wel tekst en uitleg bij... en een setje normale kleren ;-).
Misschien kun je zelf wel leuke kleertjes naaien! Ik had vroeger ook wel Barbies, maar speelde er meer een soort fantasiewereldje mee na, dan dat ik mezelf als die Barbie zag of vond/hoopte dat ik er zo uit ging zien. Ook waarschijnlijk door heel simpele kinderlogica: Barbie is blond en ik niet ;-)
BeantwoordenVerwijderenDat is ook precies de reden dat mijn moeder ons ook nooit een Barbie o.i.d. gaf. Toen vond ik het niet leuk, nu begrijp ik het wel.
BeantwoordenVerwijderenIk vond mijn dochter met 3 jaar ook te jong voor een barbie. Nu met 4 nog steeds. Misschien als ze een jaar of zes is?
BeantwoordenVerwijderenNu speelt ze nog heel veel met haar poppen, speelt ze moedertje want dat wordt ze later als ze groot is. Ze strijkt op haar stijkplank en bakt handenvol nep koekjes in haar keukentje.
Nu kreeg ze van papa zijn werk een barbie omdat ze gewond is aan haar been. Echt een supergaaf cadeau, maar ik merk dat ze er inderdaad nog niet veel mee doet. Een beetje heen en weer rijden met het scootertje en that's it.. Uitkleden is ook niet leuk want dat is nog teveel gepiel...
Dus de barbie ligt alweer op de kast, en de poppen overheersen de boel. Oh en de playmobile, want die heeft ze ontdekt en die mensen hebben leuke kleren en kan je ook niet uitkleden ;)
Ik kreeg vroeger ook geen Barbie, te duur. Maar wij hadden wel de Sindy en die was ook heel erg leuk. Nu heb ik zelf een dochtertje gekregen, dus ben al wat aan het sneupen in de winkels maar zo heel erg leuk is Barbie niet eens qua accessoires bedoel ik dan vooral. Met Sindy had ik er altijd heel veel bij en speelde er heel veel mee. Maar was al wel een jaar of 7,8 toen ik daar mee begon. En inderdaad gewone poppen zijn veel mooier en leuker op deze leeftijd. Lekker moedertje spelen :)
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
Janneke
Ik heb wel Barbies en de mannelijke varianten daarvan gehad, maar ook (barbie-achtige)paarden en een Barbiecamper en een tent.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik kan me werkelijk niet bedenken dat ik dacht dat Barbie de Ideale Maten had, of dat iedereen er zo uit zou horen te zien. Het waren poppen, niet meer dan dat. Ze hadden lang blond haar, ik niet. En mijn buurmeisje had dik zwart haar (want Spaans) en dat had ik ook niet. Toch was zowel Barbie als mijn buurmeisje niet 'anders' of moest ik op een van beide lijken.
Maar succes met het zoeken naar een andere pop, want ik heb me wel jarenlang vermaakt met Barbie. Ik maakte kleding, stallen en ze beleefden vele avonturen. Ik had het niet willen missen.
Zelf heb ik tot mijn grote teleurstelling nooit een echte Barbie gehad. Ze waren er net en mijn ouders vonden dat soort dingen veeeel te duur. Later kreeg ik wel een nepper en mijn oma maakte de mooiste kleding voor haar! Ik heb het nog allemaal. Zelfs een trouwjurk gemaakt van de trouwjurk van mijn moeder! Ik had dan wel een nepbarbie, maar zo'n jurk (en de rest van de kleding)had niemand!
BeantwoordenVerwijderenDe barbie had blond haar, dat heb ik later met ecoline gekleurd in een soort van donker haar....
groetjes Margreet
Ik mocht als kind ook geen barbie's! Mijn dochters mochten het wel, maar die deden er eigenlijk niks mee. Barbie's figuur is inderdaad niet erg realistisch.
BeantwoordenVerwijderen