Weer terug...

We zijn weer terug van onze vakantie aan de mooie Moezel. Wat is het daar toch heerlijk en prachtig, ik mis weer terug in Nederland de bergen weer (welk gemis wel gecompenseerd wordt in de winter, dan moet ik er toch niet aan denken op welke manier dan ook me te moeten verplaatsen op die steile wegen).

We ondernamen een van de laatste dagen per ongeluk een tochtje tot hoog op een van de bergen en zagen vanaf daar een deken van groene bergen van wijnstruiken en bomen, met hier en daar een dorpje en tussenin een strook water in het dal. Prachtig!
 Lekker spannend vond mijn man, zonder kaart gaan rijden. Het werd mij wel erg spannend na een tijdje, zonder vangrail en even later ook zonder verharding. Zijn we toch maar eens omgekeerd toen het kon en stilletjes de weg terug aanvaard, met samen geknepen billen. Maar mooi was het wel, zover ik durfde te kijken...

Ook met kaart kwamen er nog problemen in Koblenz. Na een minuut of 10 kon ik ineens geen herkenningspunten meer vinden op de kaart, laat staan straatnamen. Ik snapte er werkelijk niets van, tot mijn wederhelft geamuseerd opmerkte dat ik ook op de kaart van Trier zat te kijken. Wat nou vrouwen kunnen niet navigeren, zelfs met de verkeerde kaart stuurde ik hem nog de goede richting op, nou ja tot die laatste twee minuten.
Tijdens de lunch meldde hij dan weer verlekkerd kijkend dat bij zijn gerecht toch zo'n lekkere pilsener-saus zat. "Errr... "Pilzen" zijn champions schat, daarom liggen er ook zoveel op je bord". 1-1.

De klim en het zeer toch wel bijna waard was het kasteel van Cochem, niet groot binnen maar wel mooi.

Ieniminipenny in de auto, grapje van mama

We hadden zoals eerder al gemeld weinig ruimte in de auto over dus veel ging er niet mee.
Ik vond het weer fijn en rustgevend om minder spullen om me heen te hebben. Steeds neem ik me voor ons huis ook te ontrommelen en de berg spullen die we hebben af te slanken. Ik kom er vaak niet zo ver mee, manlief kan nog slechter dingen weg doen dan ik dus samen laten wij zo'n projectje nog wel eens sneuvelen.


Vandaag was de gevreesde dag; hoorzitting bij het UWV over mijn lopend bezwaar. Daar moeten we weer even van bijkomen.
De arts die erbij was begon eerst te zagen over dat het UWV geen rekening hoefde te houden met wat ik privé deed/ moest doen. Ik had verklaringen bij van twee artsen en volgens hem bedoelden die dat ik niet kon werken NAAST de zorg voor mijn gezin maar dat schreven ze alleen niet zo (toch knap als je dat tussen de regels door zo kunt lezen, wat iemand - volgens jou - bedoeld).
Resumerend  mag ik dus geen leven naast mijn werk hebben volgens het UWV, ik had eigenlijk maar geen kinderen moeten krijgen.
Rechts denkend is dat logisch maar linksom eigenlijk toch wel een beetje gek. Iemand die niets mankeert heeft toch ook recht op een leven naast zijn/haar werk? Die gaat toch ook in het weekend voetballen of kantklossen? Heb ik dat recht dan niet, had ik maar niet ziek moeten worden?
Ik kon na een tijdje het hele gesprek niet meer volgen, hoewel de arts bijdehand opmerkte "dat het toch wel meeviel en goed ging met mijn concentratie hoor", toen ik een briefje kon vinden tussen m'n paperassen. Dat heeft niks met concentratie te maken, meer met intelligentie. Als hij mijn dossier niet vlak voor de zitting voor het eerst had geopend, had ie misschien nog gezien dat ik een hoog IQ heb.
Worden die artsen bij het UWV nou geselecteerd of geïnstrueerd op lompheid vroegen wij ons af?
Wat er nu precies gaat gebeuren, na een tijdje snapte niemand het meer, het moet nog uitgezocht worden maar ik wordt nu met iets terugwerkende kracht volledig afgekeurd maar ja, niet voor lang, ik wordt snel weer herkeurd. Nou ben ik benieuwd wat er op financieel vlak nog gaat gebeuren want volgens mij moet ik nu wat terug gaan betalen zelfs maar goed, wederom.... geen idee wat mijn maandelijks inkomen was over de afgelopen maanden, of komende maanden.
Nou, even een paar dagen nodig om weer bij te komen dus, ik baal er ook van dat ik nu helemaal afgekeurd ben. Dat is wel terecht en praktisch goed maar emotioneel zit dat bij mij anders.