Trotse mama van een meisje van 3!

Drie jaar geleden was ik net in het ziekenhuis aangekomen, om 21:06 werd ons lieve meisje geboren.
Wat ben ik toch trots op haar!
Drie wordt ze alweer, wat gaat het toch snel. Zo nu en dan wil ze even "baby-tje zijn", dan mag ik haar nog even in mijn armen wiegen maar dat gaat niet lang meer duren. Gelukkig kruipt ze wel lekker tegen mij aan op de bank, dan gaan we gezellig samen onder een dekentje. Met een arm om haar heen lezen we dan samen een boek of kijken we TV. Momenten van puur geluk voor mij.
Ik hoop dat ik nog steeds een arm om haar heen mag slaan over 10 jaar en daarna en dat ze tegen me blijft praten over alles wat ze meemaakt en vragen wil.

Vorige week kwamen opa, oma en tante alvast voor haar verjaardag omdat tante dit weekend zakelijk op reis moest. Een verkleedkist met 3 prinsessenjurken kreeg ze, dat was wel in de roos. Het is eigenlijk ideaal, ik was die dingen even op de hand en hang ze kletsnat boven het bad, de volgende ochtend zijn ze droog.

Van ons kreeg ze als eerste cadeau alvast een Dora computer, die ik van de vuilnis had gered na een rommelmarkt, met wat repaircafé ervaring had ik 'em zo gerepareerd. Het was zoals vaak alleen maar een probleempje in het batterijcontact. Denk dat de batterijen snel opgeladen moeten worden, zo intensief als er mee gespeeld wordt.

Donderdag mocht ze trakteren op de peuterspeelzaal. Ze trakteerde doosjes rozijntjes met een ballon, om de doosjes heen zaten plaatjes van prinsessen. Voor de juffen had ik de koets van Assepoester geknutseld; die hier thuis alleen als zodanig werd herkent toen ik er twee Playmobile paardjes voor gezet had. Er zaten chocolaatjes voor de juffen in. Het verjaardagsliedjes-repertoire van een peuterjuf is ook oneindig lijkt het wel. Tijdens het zingen mocht ze op een trommel slaan, terwijl haar klasgenootjes ook heerlijk a-ritmisch meededen op sambaballen, geweldig! Het was heel erg leuk en gezellig allemaal.

Eigenlijk zouden we vandaag, op haar verjaardag zelf, naar de Efteling gaan (kaartjes in de zomer al met korting gekocht bij AH, spaarkaarten gekregen van AH-gangers) maar door de weersverwachtingen besloten we gister al te gaan. Ik had haar 's morgens gezegd dat er heel veel te zien was. De hele ochtend hoorden we: "Ik wil nog meer zien!".  Ze vond het prachtig allemaal, ze kon ook niet zeggen wat het leukst of mooist was "alles was goed", zei ze.
Na de vreselijk mooie waterfontijn voorstelling in de stromende regen strompelden we vermoeid naar de auto. Op de parkeerplaats aangekomen hoorden we Calimero piepen vanuit de buggy. "Wat zeg je, schatje?" Met een dikke grijns en een -kijk eens hoe schattig ik ben-look: "Mama, ik wil nog meer zien!"

In de auto kreeg ze twee krentenbollen en nog wat drinken en toen dat op was, viel ze als een blok in slaap.

Afgelopen nacht werd ik wakker omdat ze zo moest hoesten, ik heb mijn man wakker moeten maken om beneden een lepeltje te halen voor de hoestdrank. Het lukte me zelf niet meer om van de trap af te komen. Sinds vanmorgen 10 uur schiet ik elk uur een centimeter op, net als bij een bevalling. Ieder uur kan ik mijn knieën weer net een centimeter verder uit elkaar houden bij het lopen zonder door de grond te gaan van de bekkenpijn.
Ik heb daarom verplichte rust voorgeschreven gekregen van mijn man, die nu de boodschappen is doen. Straks ga ik nog wel even wat cadeautjes inpakken (eigenlijk alles tweedehands gekregen bedenk ik me nu), als papa en Mini thuis komen, mag ze kaarsjes blazen en cadeautjes uitpakken.

Morgen komt het bezoek en dan is het feestgedruis afgelopen, het is heel leuk allemaal maar wel erg vermoeiend. En waar ik al dat nieuwe speelgoed weer ga laten???