Verrast

Gister ben ik helemaal vertroeteld tot op het bot door manlief. Ik mocht eigenlijk niks doen (wat uiteraard niet gelukt is) en hij heeft zo z'n best gedaan om het een fijne en leuke dag te maken voor me, echt heel lief.

Ik kreeg: slaap en rust (owh.. even bijslapen, wat was ik daar aan toe, ik ben nog steeds niet fit), brunch op bed, een leuk uitje (met museumkaart eindelijk die rondleiding in dat kasteel bij ons in de buurt, was heeeel mooi en interessant), hij heeft voor me gekookt 's avonds en daarna lekker saampjes op de bank 2 films gekeken, er waren er toevallig twee achter elkaar op TV die we wel leuk vonden, anders waren we in de privé collectie gedoken.

De grootste verrassing kreeg ik meteen 's morgens, onder ons bed bleek geen Wii te liggen en ook geen ring. Ik kreeg een ketting en toen kwam de grootste verrassing, 5 woorden; "Wil je met me trouwen?"

Die had ik niet zien aankomen, ik dacht eigenlijk dat die vraag nooit meer zou komen. Het was dus heel onverwachts en ik schoot helemaal vol, na een tijdje sniffen en knuffelen bedacht ik me pas dat ik ook nog antwoord moest geven. Ik heb natuurlijk "ja" gezegd.

Voor wie zich nu afvraagd waarom ik manlief altijd "manlief" noem en hij mij vervolgens nog ten huwelijk kan vragen, dat zit zo: wij zijn in 2005 een geregistreerd partnerschap aangegaan, om meerdere redenen, juridisch en tijd- plus geldgebrek. Voor de wet zijn wij dus al getrouwd maar op een hele kleine receptie en een lunch met de naaste familie na, hebben wij nooit een bruiloft gehad. Op de foto zie je ons toen we trouwden (ik in m'n super mooie-precies wat ik wilde - jurk die ik voor 100 euro heb kunnen kopen op Marktplaats) Op onze trouwdag is eigenlijk alles fout gegaan wat fout kon gaan dus we waren toen blij dat we het nog een keer zouden kunnen doen en dan goed (je kunt een geregistreerd partnerschap om laten zetten in een huwelijk en daar ook een mooie ceremonie aan koppelen en uiteraard een bruiloft).  Na een tijdje en een rampzalige bruiloft in de familie en nog wat familiedrama vonden wij het wel helemaal prima zoals het was, het gaat niet om het feestje, het gaat om wat je samen hebt!

Toch hadden we het er wel zo weer eens over, de akte om laten zetten in een huwelijk en dan wel een bruiloft vieren maar dan lieten we het idee weer varen. We droomden ook wel eens samen dat we ons huwelijk en onze bruilof zouden vieren met ons eigen bruidsmeisje of jonkertje naast ons. Ik dacht dat ik een punt achter het getwijffel en gedraal had gezet door te zeggen tegen mijn man dat ik er pas weer over na ging denken als hij mij officieel zou vragen. Ik had niet verwacht dat hij dat nog zou gaan doen, wel toch een beetje stiekem gehoopt misschien.

Nu wordt ik dus toch nog een keer de bruid en komt dat feest er.

Mijn schoonloeders reactie op ons nieuws was helaas nogal een domper op mijn verjaardag en onze bruiloftsplannen en hoe we ernaar uit gaan zien.

Ik wil mijn bruiloft niet laten verpesten door ...... (piep) maar ja, het is wel m'n schoonm(l)oeder en mijn man's moeder, anderzijds, geeft dat geen super speciale rechten of ontslaat dat van verplichtingen (om je normaal, vriendelijk en bij voorkeur nog een beetje liefdevol op te stellen naar je zoon bijvoorbeeld). Oww... echt heel lastig, ik heb zo'n hekel aan ruzie of problemen maken en ik vind het zooo lastig om iemand te zeggen "okee, nu ga je echt te ver". Ik kan het hier wel leuk neertikken maar in praktijk.... Elders in de familie is het ook niet helemaal "one happy family", vorige week was het daar ook weer gedoe en zure gezichten.

Op een of andere manier moet het dus nog echt "onze dag" worden, ik vrees dat we twee familiediners op moeten nemen in de voorbereidingen om het ook een fijne, stressloze dag te laten worden.