Je had een heel opvallende bruin met witte strokenrok of jurk aan en je speelde op de glijbaan in het overblijflokaal van mijn basisschool. Je fladderde als een vlinder met je zwierige rok.
"Wie is dat meisje", vroeg ik. "Dat is Nicole", zei de leidster, "haar papa is een bekende zanger, die foto daar is van hem".
Even later bewonderde ik de artiestenfoto met handtekening van je vader, die achter de verwarmingsbuizen in de hoek van de zaal was gestoken.
Omdat ik de naam niet goed onthouden had, heb ik jarenlang gedacht dat je vader die van "meisjes met rode haren" was, want dat had mijn moeder gezegd.
Jouw naam heb ik wel onthouden want iemand in onze omgeving had precies dezelfde naam.
Ik weet niet waarom maar ik heb het altijd onthouden, jij daar fladderend aan het spelen.
Als ik je foto weer zie in het nieuws, dan zie ik je daar weer, met je lange, golvende blonde haren.
Wat je is aangedaan had nooit mogen gebeuren, ik heb vaak aan je gedacht. Dat je moord nooit opgelost was, knaagde aan iedereen.
Nu ziet het er naar uit, dat iedereen wat jou is overkomen misschien eindelijk een plek kan gaan geven.
Je bent vrij vlinder, vlieg, ik wens je een mooie reis.
In memoriam
Nicole van den Hurk
1980 - 1995
Bijzonder wat je je soms bij kan blijven. Jij hebt haar in haar onschuld herinnerd, zoals ze had moeten blijven.
BeantwoordenVerwijderen