Plons, tussen het wal en het schip

Plons, daar liggen we dan, tussen het wal en het schip geraakt. Vandaag bij het UWV geweest en uitslag gekregen. We hebben het advies gekregen bezwaar te maken, dat zou zeer "kansrijk" zijn gezien de situatie.

Ik vertrouw er maar niet meer op, ik hoop maar niet meer, naar aanleiding van wat iemand bij het UWV zegt.
In mijn notitieboek staan aantekeningen van een telefonisch gesprek van eind vorig jaar met een andere medewerker. Nee, het was zeker niet de bedoeling en ze gingen er echt voor zorgen dat ik niet tussen het wal en het schip zou belanden. Maandenlang dus hoop, onterecht. Plons!

Nee hoor, zei de verzekeringsarts, er staan geen fouten in het rapport van mij en er ontbreekt niets, de arbeidsdeskundige heeft hier voldoende aan, er staat duidelijk, dat uw mogelijkheden zijn afgenomen. Maakt u zich geen zorgen, het komt echt goed.

Nou, zei de arbeidsdeskundige, met deze gegevens kan ik niks meer dan tot de uitkomst komen dat uw mogelijkheden gelijk zijn gebleven maar zo te horen moet u vooral bezwaar maken.

Welkom bij het UWV... U heeft het lef gehad iets te gaan mankeren en de politiek wil nu dat we u zoveel mogelijk belabberd behandelen, daar wordt u weer beter van. Of, nou.. in ieder geval... we hopen dat u van ellende maar weer gaat werken en dan zeggen wij dat u weer genoeg beter bent. Dan kan de politiek ook weer meteen zeggen dat het werkt als je wat meer druk op mensen zet en dat veel mensen dus onterecht thuis zitten.

Nu eerst wachten op de brief en dan maar in overleg met de rechtsbijstand maar wij vrezen na vandaag, dat we gewoon tussen twee arbeidsongeschiktheidsuitkeringen in moeten water trappelen tot ik weer kan werken.

Goed, het is dus zoals het is, daar ga ik maar vanuit. Ik denk dat ik het maar een plekje moet geven en het af moet sluiten. Opwinden, boos zijn, alles heeft nu geen zin en het is niet goed voor mij, voor de baby of voor Mini en man.

Mijn lief is aardig van de kaart van het hele gebeuren. Hij maakt zich zorgen wat er zou gebeuren als hij arbeidsongeschikt zou raken of werkloos en of we het wel gaan redden. Dus ik heb de scenario's die in zijn hoofd zitten met hem doorgenomen en mogelijke oplossingen bedacht.
Ging die arme jongen net nog boodschappen doen en werd hij nog licht mishandeld en bedreigd door een agressieve gek op de parkeerplaats ook, die heeft het wel helemaal gehad voor vandaag dus.

Net kreeg ik wederom het sterke vermoeden dat er iets mis is met de combiketel, ik heb het maar even niet gezegd. Ik regel het volgende week wel en pas als het heel duur wordt vertel ik het wel.

Het komt wel goed, gewoon de ene voet voor de ander zetten en je gaat vanzelf vooruit en vooral vooruit kijken en niet naar de grond maar om je heen. Vooruit zie ik een lekker moppie in m'n armen, nog een lief kind, een fijne man en over een tijd vast wel werk en tussendoor veel mooie dingen.