Pauze...

Een paar minuten geleden komt er hier eentje grinnikend binnen met de grasmaaier, waarvan de steel laatst is gebroken. Dat was een foto waard. Ons grasmatje wordt nu gemaaid met grasmaaier versie 2.0:

Wel fijn om weer even te kunnen lachen.

Ik heb getwijfeld of ik wel of niet zou schrijven over dit onderwerp. Ten eerste houd ik mijn blog liever luchtig, vrolijk, positief en grappig en ten tweede komt er ook wat schaamte kijken bij dit onderwerp.

De meeste mensen praten hier niet makkelijk over omdat er een stigma heerst op dit soort dingen maar iedereen die iets lichamelijks heeft, kan en mag daar wel over praten. Dat vind ik eigenlijk belachelijk.

Nou, komt ie dan, zit u?
Ik ben dinsdag opgenomen in een psychiatrische inrichting. (Ik hoop dat niemand zich nu zeer heeft gedaan) Ik heb een flinke post partum depressie met psychotische kenmerken. Een echte psychose heb ik niet gehad maar ik ging wel die richting op en verder was ik erg depressief. Zo depressief dat ik nare gedachten had, dat mijn gezin toch niks aan me had en andere onplezierige gedachten.
Omdat mijn hersenen zo in de war waren wilde ik weglopen, wat ik zelf helemaal niet wilde maar door de depressie en licht psychotische klachten dacht ik dat dat beter was voor de kinderen omdat ze toch niets hadden aan een moeder zoals ik.
Mijn moeder heeft het ook gedaan, weglopen, toen ik 17 was en het is haar heel goed gelukt om zichzelf kwijt te maken, ik heb sindsdien geen idee waar ze is (op één ontmoeting na toen ik 21 was maar toen heeft ze ons weer gedumpt het contact weer verbroken).
Dat speelt nu met aan zekerheid grenzende zekerheid ook mee in waarom ik deze depressie heb gekregen of dat ie erger is geworden.
Als je eigen moeder je in de steek laat, ga je twijfelen aan je genetisch gegeven vaardigheden als moeder. Als je dan door een lichte depressie door de hormonale schommelingen minder emoties voelt en daardoor ook de liefde voor je gezin net iets minder voelt, dan is het bal. Ook nieuwe relaties aangaan is zeker onder de deken van depressie wat lastiger uit een angst om juist die mensen waar je van houdt, kwijt te raken. Mijn moeder verdween ook ineens uit mijn leven. Ze liep wel vaker even weg maar kwam dan altijd terug binnen een paar uur.
Ik ben nu dus ook boos op haar en ik mis haar. Als ik een normale, leuke moeder had, zou ze me nu kunnen steunen en misschien juist dat zelfvertrouwen geven dat ik nu even mis.
Maar goed, dat is dus niet zo en het is niet anders.
Normaal heb ik er vrede mee dat ze er niet meer is. In de loop der jaren heb ik er vrede mee gekregen. Geen contact met elkaar en elkaar dus met rust laten, is nog de enige manier om van elkaar te houden. We hebben daardoor allebei meer rust.
Het is natuurlijk wel duidelijk dat haar iets mankeert psychisch maar ik kon/kan haar niet verplichten een behandeling daarvoor te nemen. Dus word ik eigenlijk misschien wel opgenomen, omdat ze haar nooit hebben opgenomen. Sja, het systeem wat we hebben is niet feilloos.
Ook is het een beetje jammer, nu ik toch aan het klagen ben over het systeem, dat door de bezuinigingen er niet van te voren begeleiding thuis geregeld kon worden voor mij, dan was het misschien niet zo ver gekomen dat ik opgenomen moest worden. Met een kans van 40% dat je weer een post partum depressie krijgt bij de volgende bevalling, zou je daar wel reden toe zien maar het mocht niet meer preventief. Nu zit ik in een instelling, op een speciale afdeling waar ook Ieniminipenny bij mij is nu betaalt de AWBZ voor twee mensen elke dag een flink bedrag en ik mag nog wel een paar weken.
Maar ja, het systeem is dus niet feilloos en het is zoals het is.
Gelukkig mocht ik al dit weekend met verlof, ik ben nu dus even thuis en morgen moet ik weer terug. Normaal gezien mag je het eerste weekend niet naar huis maar omdat ik vaste klant ben (bij Minipenny heb ik ook een post partum depressie met psychotische kenmerken gehad en ben ik ook daar opgenomen geweest) wisten ze wel een beetje waar ze op konden rekenen bij mij en dat ik netjes terug kom als het niet goed gaat etc. dus toen mocht het toch.

Het is tegelijkertijd fijn maar ook moeilijk om thuis te zijn. Thuis is er minder rust en structuur dan daar. Ook weer bij elkaar zijn is fijn maar ook moeilijk. Door de depressie heb ik zo'n "ik sta erbij en ik kijk ernaar"-gevoel bij alles. Omdat over mijn gevoelens voor de kinderen en mijn man ook een laag depressie zit, voelt het alsof ik er niet bij hoor en alsof ik niet van ze houdt, zeker niet genoeg. Da's wel moeilijk.
Het komt allemaal wel weer terug maar wachten duurt zo lang als je wacht.

Ik hoop dat niemand het erg of vervelend vond dit te lezen maar ik kan er ook niks aan doen dat ik niet iets aan m'n lijf mankeer, maar aan m'n hoofd ;-).
Ik hoop juist dat ik, door er over te praten, dat stigma eens doorbreek. Veel mensen hebben maar zo'n vaag en vreemd beeld van de psychiatrie. Ik heb me ook dood geërgerd aan voorstukjes van "de gelukkige huisvrouw", er werd daar een beeld geschetst dat ik echt niet herkende.
Ik wil best vragen beantwoorden over psychiatrie en opgenomen zijn, ware het niet, dat ik nu veel moet rusten en dus wat krapper in de tijd zit en dat ik daar niet op m'n blog kan komen. (De computer daar blokkeert mijn blog omdat er erotische inhoud zou zijn??!).
De komende tijd zal ik dus minder bloggen. I'll be back ;-).
Geen zorgen maken hoor, het komt echt goed, ik weet niet hoe lang het gaat duren (da's ook zo jammer en frustrerend) maar het komt goed. Ik heb super goede hulp nu dus het komt echt goed.