Verrassing

Na de miskraam die ik een tijdje terug had, hebben wij besloten dat het wel welletjes was geweest. Blijkbaar mocht het niet zo zijn en we gingen stoppen met proberen zwanger te worden. Ik had ook al wat klachtjes gehad, waardoor we ook wel herinnerd werden hoe zwaar en pijnlijk mijn vorige zwangerschap was, met daarbij het risico van 40% om weer een Post Partum Depressie te krijgen. Misschien dus maar beter van niet. Mijn familie reageerde ook heel negatief toen we vertelden van de miskraam. Ze vonden het niet verstandig als ik nog een keer zwanger zou worden. We hebben ook gezegd tegen elkaar toen we het weer gingen proberen, dat we het als een teken zouden zien als het mis zou gaan. Daarbij wordt ik er ook niet jonger op en ik wil en moet ook weer aan het werk.

Ik ging weer aan de pil en in onze vakantie gingen we verder nadenken over een andere toekomst, met ons drietjes. Het is zo ook goed. Toch was het wel lastig en moeilijk om het los te laten en ook de miskraam deed ons nog verdriet, het voelde als onze laatste kans.
Omdat ik toch niet kon slapen, maakte ik dinsdagavond een lijstje in mijn hoofd van alle babyspullen die op Marktplaats mochten en hoe we het een beetje logistiek gingen doen met Sarah's nieuwe bed in elkaar zetten en de babykamer verkopen.
Toen voelde ik een bekend "plop-plop" in mijn buik. Toch maar voor de zekerheid de zoveelste zinloze test gedaan.
Ik hyperventileer al jaren niet meer maar bij bijzondere gelegenheden blijkbaar nog wel even, zoals het zien van twee streepjes op een zwangerschapstest. Mijn man had geloof ik wat gesnif gehoord op de badkamer want hij vroeg "gaat het schat?" toen ik terug kwam op onze slaapkamer. Even later vergat hij dus ook een halve minuut adem te halen en zat hij met ogen als schoteltjes naar die twee streepjes te kijken. We zijn zwanger!
Het is niet te geloven, 3 jaar wachten op Minipenny, minstens een jaar toen we weer zwanger wilden worden, dan weer een miskraam en dan een ienimini risico-tje nemen (pil even niet 100% betrouwbaar) en zwanger worden.
Het moet dus wel zo zijn, misschien was dat altijd al zo. Nu we zwanger zijn en zijn bekomen van de schrik, zie ik er eigenlijk helemaal niet zo tegenop.
Het komt allemaal wel op z'n pootjes terecht, het is nu ook allemaal anders. En waarde toekennen aan bepaalde "tekenen van het lot" dat doe ik dus niet meer. Toch ga ik het nog even het lot noemen, dat we nu toch zo zwanger zijn geworden omdat we ons nu realiseren dat we dit wel graag willen en kunnen. Als je iets wilt, moet je er gewoon voor gaan (en je niet van de wijs laten maken door anderen).
Ik voel me zooo gelukkig! Ons kindje zit in mijn buik, dat voelt zo geweldig (ik heb bij nader inzien ook al wel een klein buikje om gezellig te bewrijven en liefdevol te bekloppen).
We hopen natuurlijk enorm dat alles goed mag blijven gaan en dat we straks fijn met ons viertjes van het leven mogen genieten.