Prachtige mensen

Wie hier al langer meeleest heeft al wel eens gelezen dat ik in het verleden in een redelijk diepe schuld heb gezeten door een ex. Op het eind van het liedje werd ik met enig drama buiten gebonjourd (voor een paar nachten, meneer had tijd nodig om na te denken), het slot werd veranderd waardoor ik ook nog alleen door tussenkomst van de politie mijn meubels en spullen terug heb kunnen krijgen. Toen kwamen er nog meer rekeningen van en door hem op mij terecht dan dat ik al noodgedwongen had moeten voorschieten aan hem vanwege deurwaarders, schulden en dreigende afsluitingen toen ik daar woonde en was mijn schuld nog groter dan ie 10.000 euro die ik rood kon staan. Dat geleende geld heb ik uiteraard nooit terug gezien.
Daarnaast speelden er ook nog meer zaken die bij nader inzien helemaal niet klopten rondom mijn ex. Mijn ex&co riepen rond in het dorp waar ik woonde dat ik geld en spullen gestolen zou hebben. Ik ben eigenlijk dus gewoon gebruikt als dom zwart schaap om later in te zetten.
In werkelijkheid was dus alles andersom en had ik nog niet eens geld om te eten maar dat wisten de mensen niet. Ik heb me dus (onterecht) vijfdubbel geschaamd en elke stuiver vijf keer moeten omdraaien jarenlang.

Met hard werken heb ik bijna alles terug gekregen.
Werken (even twee banen zelfs), (be)sparen, beknibbelen, mezelf veel dingen ontzeggen, hard werken om toch nog te geloven in liefde, een relatie, een gezin en mensen, stukje bij beetje heb ik spullen die ik kwijt was geraakt kunnen vervangen. Ik heb ook heel hard moeten werken om weer ooit mensen te kunnen gaan vertrouwen. Dat laatste was vooral lastig en heb ik pas in de laatste 12 maanden echt doorbroken in een goede therapie.
Tijdens dat uurtje dat ik had om alsnog spullen in te pakken en door de verhuizers in te laten laden heb ik er niet aan kunnen denken om alles mee te nemen. De spullen die ik mistte kreeg ik natuurlijk niet meer van mijn ex, dat was weer niet waar en een verzinsel van mij.
Het enige dat ik daardoor nooit terug heb kunnen krijgen met hard werken, wat ik wel echt mistte, was een doos met mijn eigen baby- en kinderfoto's, dat was wel moeilijk.

Ja, het houdt op.
Dit weekend kreeg ik mijn kinderfoto's terug van een geweldige, aardige, betrouwbare man, die een doos met mijn spullen had aangetroffen in zijn nieuwe huurwoning. Een man die vervolgens, samen met ouders en schoonzus, tussen zijn verhuizing door de moeite heeft genomen om mij te zoeken door "buurtonderzoek", speuren op internet en zelfs een bezoek aan de politie met de complete doos. "Ja", zegt hij "je doet toch gewoon niet iemand kinderfoto's weg, dat is zo belangrijk!"
Na meer dan 7 jaar was de doos er nog, precies waar ik zei dat ie stond in een bergruimte. Helaas was het belangrijkste album eruit maar ik ben blij met wat ik wel weer terug heb. Ik heb nu weer 3 kleurenfoto's van mezelf als baby en nog wat als peuter en kleuter. Ik was wel ontroerd toen ik zag dat Mini echt op mij lijkt, zoals ik vroeger was.

Die geweldige man heeft geen idee dat hij voor mij veel meer is dan een eerlijke vinder. Hij is een krachtige bevestiging dat er wel prachtige, eerlijke, mooie en goede mensen zijn met de beste bedoelingen, een overdonderende bevestiging. Daarbij heeft hij me terug gegeven wat ik nooit met hard werken terug had kunnen krijgen en wat ik voorgoed verloren waande. Het is nu afgerond.

Ik bedacht me op vakantie dat ik ook eens de intro van mijn blog moet aanpassen. Ik ben niet meer alleen, of eigenlijk vooral niet Moneypenny die ooit eens een flinke schuld had weg te werken. Ik ben NU vooral Moneypenny die spaart voor een droom.
.... en ze leefden gelukkig nog lang..;-)