Koopkramp

De laatste weken ben ik bezig met het voorbereiden van onze kledingkasten op de lente, zomer en een bruiloft.
Ik heb een kledingrek van 90 centimeter waar al mijn zomer/winterkleding aan hangt en twee gevouwen pyama's ernaast momenteel. Van die 90 centimeter is inmiddels wel de helft leeg en het wordt wel een beetje karig als het straks warmer wordt.

Na veel wikken en wegen heb ik voor mezelf wat nieuwe dingen gekocht met GOTS label en daarnaast voor iedereen twee effen shirtjes met Oeko-tex label van de Zeeman.
Dat laatste omdat (lichtgekleurde) katoenen shirtjes bij mij nooit zo lang vlekvrij en heel blijven en over de kinderen zal ik maar niet beginnen (sprak zij, die net kneedgum uit een favoriet pluchen dier heeft moeten knippen). Van die vlekken waar niks meer aan helpt en winkelhaakjes en gaatjes waarvan het ontstaan bij een groot deel een compleet mysterie is.
De kniepert in mij kan dan weer geen €40 uitgeven aan het juiste shirtje dat maar twee seizoenen mee gaat.
Ook heb ik maar geen wit shirtje gekocht, vragen om moeilijkheden in mijn geval. Geen idee ook waarom Zeeman witte kinderleggings verkoopt. Zou dat voor de omzet zijn omdat moeders ervoor terug komen of zouden er echt kinderen zijn die ??

Er is niemand in ons gezin die echt blij wordt van shoppen dus we gingen vandaag  kort en krachtig op de kortingen en noodzaken af. Door wat leuke aanbiedingen te gebruiken, bespaarden we € 41, 40 op het totaal van € 175,00 en hadden we toch kinderschoenen die de goedkeuring van de kinderfysio krijgen (DrVisser). We kochten 4 paar schoenen, 2 paar sandalen, 3 paar kousenvoetjes, 12 paar sneakersokken, 6 shirtjes en 4 leggings. Daar wordt mijn koopjeskant vrolijk van. De etische etter in mij sart me dat dit eigenlijk gewoon niet kan.

Dan die bruiloft nog.
Ali heeft best leuke jurken en jurkjes eigenlijk.
Bij een van de jurken zag ik foto's van een kledingfabriek die moesten aantonen dat we met een gerust hart het product konden kopen.
Ik zag dames die zaten te naaien gezeten op een laag plastic krukje. Op het kantoor zag je mensen op stoelen die hier ook al 25 jaar niet meer mogen. Daarbij weten we wel uit diverse bronnen dat de arbeiders in China en andere landen heel wat meer uren moeten werken dan wij hier. Dan zijn die foto's ook nog van wat men ons graag wil laten zien en geloven.
Als moeder vraag ik me af hoe je nog voor je kinderen kunt zorgen na je lange werktijd, als je jarenlang 10 uur per dag op een plastic krukje voorovergebogen hebt gezeten op naaiwerk. Voor een habbekrats.
Het schijnt zo te zijn dat veel kinderen in China opgroeien bij familie terwijl de ouders lange dagen en weken in een fabriek werken. Minder werken is geen optie, de lonen zijn te laag om rond te komen en een studie te betalen.
Ik vraag me af hoe de volgende generatie Chinezen ons gaat zien.
Wil ik daar aan meewerken? Nee.
Dus ik besloot wat te doen. Ik schreef een e-mail in mijn alleraardigst en buigerig Engels, dat ik me zorgen maakte om de arbeidsomstandigheden. Ik hield het maar bij die stoelen, terwijl ik weet dat er meer speelt. Hoewel ik doodgemaild word met e-mails van mijn Ali vrienden, kwam er geen reactie.
Maar mijn e-mail is wel gelezen, er is een piepklein speldenprikje uitgedeeld.
Als er genoeg mensen een speldenprikje uitdelen, gaat het vanzelf een keertje zeer doen.