Arm en rijk in Nederland

Haar huiskamer staat vol met spullen die ze inzamelt voor gezinnen die het moeilijk hebben. Ze is net bezig van alles uit te sorteren op de vloer maar die rommel is niet wat me het meest opvalt als ik binnen kom.
Ik vrees dat mijn ogen en mond me verraden hebben toen ik binnen kwam en de woonkamer zag, ze heeft gezien dat ik schrok, ze keek even weg.
De muren zijn kaal, er is geen behang, je ziet het kale beton met alle gaten. Wat ik zie van de vloer is een mix van van alles en hier en daar een stukje beton. Op het bankstel zitten twee pubers, ze kunnen net tussen de bank en de salontafel door lopen zie ik, dwars. De oude meubels zijn ofwel te groot voor de woning of de woning is eigenlijk wat klein voor hen.
Haar haren zijn donker geverfd, ze is eigenlijk grijs zie ik aan de uitgroei van maanden.
Het ruikt er naar goedkope shag en vet.
Ik kan het niemand kwalijk nemen dat stoppen met roken niet lukt als je hier en in wat er allemaal wel niet moet spelen je dagen moet slijten.

Ik kon bij haar twee zakken met kleding voor een ander gezin komen ophalen. Ik dacht dat ze alleen inzamelpunt was en vroeg of ze misschien wat levensmiddelen kon gebruiken (ik dacht, voor de gezinnen die zij helpt). Het blijkt dus voor haarzelf te zijn, ze is zelf ook de doelgroep.
Wat ben ik blij dat ik wat bij me heb, dat ik nog iets kan doen. Het lijkt me veel te weinig, een piepklein doekje voor het bloeden.

Een dag daarvoor sta ik in de supermarkt, wat koop je voor mensen die van zo weinig rond moeten komen? Houdbare groenten, aardappelen, tandpasta, shampoo, afwasmiddel, spaghetti, rijst, tomatenpuree, dat soort dingen, dat kan ik me nog bedenken.
Bijna leg ik snoepjes en chips voor eventuele kinderen in mijn wagentje maar ik vind dat toch niet handig en bijna wreed.
Ik stel me voor hoe het zou zijn als ik mijn oudste een tijdje wel snoepjes zou kunnen geven maar dan niet meer als ze op waren. Ook al zou ze gewoon aan het zeuren zijn, het zou m'n hart iedere keer breken. Hetzelfde geldt voor chips.
Ook bij het voor arme mensen luxe artikel kaas besluit ik maar voor de "je kunt beter niet weten wat je mist"-strategie te gaan. Als de mensen zich wat kunnen uitsparen kunnen ze altijd zelf nog kaas kopen als ze het ervoor over hebben.

Ik heb van de boodschappen ook wat meegegeven aan een moeder die luiers nodig had voor een kind dat problemen had met de ontlasting en terug in de luiers moest even, op advies van een therapeut. Door haar reactie op het aanbod dat ik twee pakken zou brengen, dacht ik dat boodschappen ook wel welkom waren.
Ze weet niet hoe ze me moet bedanken en blijft dat zeggen aan de deur en via Facebook, ik krijg drie welgemeende dikke zoenen en zie tranen.


Maar dames en heren die het land regeren, echte armoede bestaat niet in Nederland hoor en die voedselbanken zijn niet echt nodig. Slaap zacht!

Willen jullie alsjeblief aan al die anderen in Nederland denken die het zoveel minder goed hebben, vooral nu rond de feestdagen? 

En dan zit ik te mieren met m'n geld, die grote berg in vergelijking met zoveel anderen.. Ik spaar elke week een heel groot deel van mijn ziektewet uitkering, voor als we het straks niet meer krijgen misschien. Heel vaak moet ik toch weer iets van de spaarrekening halen, voor een garagerekening, zorgrekeningen, etc. Schandalig dat ik er niet meer rond kom.

Voor mijn verjaardag heb ik een nieuwe voordeur mogen uitzoeken, ik heb een hekel aan deze deur. Ik vind 'em lelijk, we moeten vanwege de talloze inbraken in de buurt via het onderste ruitje toch echt ofwel die ruit dicht laten maken of een veiligere voordeur kopen en het is het eerste ding wat ik zie als ik thuis kom waardoor ik me niet "thuis" voel hier.
We moeten ons hier echt meer thuis gaan maken, om zoveel redenen zitten we hier nog wel even. Eigenlijk zitten we hier een beetje vast (nou ja, dat is ook niet helemaal waar, we kunnen wel verkopen en duur gaan huren en dan weer verhuizen als mijn uitkering stopt of lager wordt maar dat is niet wat je wil).
Dat is ook helemaal prima, het is een leuk huis in principe, het is een leuke buurt, een leuke woonplaats en ik leer hier steeds meer leuke mensen kennen.
Ik wil hier blijven en ik wil dat mijn man ophoudt met zeuren over Brabant missen en of ik het mis elke keer dat hij daar heen is geweest voor zijn werk of mijn boze stiefmoeder denigrerende opmerkingen maakt over Brabanders.
We blijven hier, de keuze is gemaakt (vanwege ZIJN baan) dus stop met zeiken, schat.
Mijn therapeut heeft me ook aanbevolen het huis meer thuis te maken, en een logeerbed op zolder te installeren voor als een van ons slecht kan slapen, zodat we allebei beter slapen.

De voordeur, ik heb geen goedkope smaak blijkt maar het is echt mijn droomdeur dus we zijn er toch voor gegaan na veel rondshoppen.
Als wij wandelen in leuke stadjes wijs ik altijd dit type deur aan, kijk... wat een mooie deur! Het past eigenlijk niet 100% bij ons type huis, boeien!
Inclusief alles (deur laten afhangen, beslag, 3 punts sluiting etc., postopvangbank, verf) ... niet schrikken... kost de droomdeur...kuch... 2400 euro.
Ik schaam m'n ogen uit m'n kop dat ik dat kan uitgeven aan zoiets banaals als een voordeur.

Het heeft me wel ook aan het denken gezet, wat ik zie en hoor de laatste tijd.
Ik hoor ook veel van vrouwen die door meneer de ex compleet het leven zuur wordt gemaakt en een zwervend bestaan zonder inkomen moeten leiden.
Omdat er nog spaargeld is (dat vast staat tot de 18e leeftijd van de kinderen) of een eigen onderneming (die in feite failliet is maar ex houd de papieren achter), of ex valse meldingen doet bij uitkeringsinstanties is er geen recht op een uitkering of wordt die stop gezet. Dus dan sta je op straat zonder ook maar enig inkomen en ben je een zwerver.
Inmiddels lopen de achterstallige betalingen voor de verplichte zorgverzekering op dus zo gauw zo'n vrouw weer boven water komt administratief, wham, dikke rekeningen te betalen.
Ik weet dat zo'n vrouw in de winter in een tuinhutje heeft gewoond op een moestuincomplex, familie huurde het na haar.
Schandalig dat dit kan in Nederland.

Nou zie ik mijn man dat niet zo gauw doen maar stel dat er eens wat tussen ons onherstelbaar fout loopt...
Toevallig krijg ik voor het eerst een nieuwsbrief van de woonstichting uit Brabant, waar ik blijkbaar nog sta ingeschreven, jaaaren niets van gehoord.
Als back-up plan ga ik ons beiden maar eens inschrijven. Ook zo'n dingetje wat ik al jaren van plan ben maar nooit doe.

Wat betreft de extra hypotheek aflossing, bedankt voor het meedenken. Ook gezien het back-up plan voor de toekomst, ga ik het doen. Op een of andere manier schiet het nu wel op in de maandlasten.
Ik houdt wel altijd een hogere buffer aan. Ik houdt aan: kosten vervanging auto + minstens 4 maanden inkomen+reserve voor onverwachte zaken aan het huis of apparaten en dan nog + spaargeld voor studie kinderen (en dan liefst nog een beginnetje over voor mijn anders niet bestaande pensioen).
Wij hebben veel geleerd van diep in de shit zitten en meer dan 100 euro rente betalen per maand (schulden gekregen door mijn ex en lening voor zijn auto omdat zijn spaargeld erdoorheen gejast was in de gezellige vrijgezelle jaren en hij zijn auto total loss reed), dat nooit meer.

Ienimini vond vanmorgen vingerpoppetjes in haar schoentje. Goedkoop geïmporteerd uit China door deze hulppiet, net zo goedkoop bij de Zweedse ballentent zag pietje later. Nou ja, ze heeft wel hele aparte Chinese, cultuur in de opvoeding.
Wat was ze blij ermee.... met het gebruikte saladebakje wat ik haar gaf om ze in te doen dan, niet de poppetjes. Poppetjes weer eruit, en weer erin, en weer... (ik vond plastic zakje niet veilig, dus ze kreeg een bakje van me). Volgende keer dus een gebruikt bakje en wat kleins inpakken...;-).