Extreme cheapskates/ vrekken

Een tijd terug hoorde ik dat er een nieuw programma op TLC zou komen over extreme vrekken. Interessant als je geïnteresseerd bent in vrekkenland.

Alleen jammer dat alles op TV tegenwoordig extreem moet zijn om de gemiddelde mens nog te boeien blijkbaar, hoe ver gaat dat nog? Waarom willen mensen dat soort dingen allemaal zien? Om de realiteit om ons heen te vergeten of relativeren?

Mijn TV stond vanavond in ieder geval toch geprogrammeerd om op tijd om te schakelen naar TLC en we zaten klaar met een zakje kaasflips (goedkoopste chips, ook geliefd bij en veilig voor Mini) en zelfgemaakte cola.

Item 1; Mr Charming
Deze meneer was de dag dat het gefilmd werd 25 jaar getrouwd. Dat vroeg veel van zijn inventiviteit en creativiteit aangezien hier misschien wel....(àààh, schrik)... geld uitgeven aan te pas kwam.
Hoewel dit hem duidelijk zwaar viel, kwam Mr Charming toch zonder ernstige fysieke of emotionele klachten de dag door.
Ik hield er wel een klacht aan over: extreem droge ogen. Ik heb volgens mij niet een keer met mijn ogen geknipperd gedurende dit item. Ik moet eruit gezien hebben als een soort vis met uitpuilende ogen en een openhangende mond.
Gelukkig was TLC zo vriendelijk geweest om de uitzending te doorspekken met meer dan voldoende reclameblokjes om kijkende mens even rust te gunnen.
Meneer ging eerst op zoek naar cadeautjes voor zijn lieve en begripvolle vrouw. Hoopvol dook hij verschillende vuilnisbakken in en al gauw was het raak; verlepte rozen en een fluitketel. Ja, het is natuurlijk ook de gedachte die telt maar zou je niks kunnen oplopen in zo'n vuilnisbak, verwondingen, enge ziektes?
Gelukkig kwam er nog geen eind aan de gulheid van Mr Charming, hij ging nog zowaar iets kopen, met echt geld, in een winkel. Er volgde een Serious Shopping Session in een winkel met -nog-net-niet, aan de datum en over de datum producten. Ik hoorde laatst dat een lokale supermarkt daar ook mee begonnen is achter de zaak, helemaal niets mis mee, lijkt mij.
Hij kocht zijn lief dierenkoekjes, zie hield van dieren en alles met dieren erop, zei hij. Even sprankelde er hoop in mijn hart voor zijn vrouw en de romantiek, tot het volgende item werd gekocht.
Het was eigenlijk niet binnen het geplande budget maar vooruit, Mr Charming taste diep in de buidel (ik meen 90 cent) voor een alleraardigst doodshoofd met uitpuilende ogen... Een verrassing zou het zeker zijn, dat stond vast.
Thuis werd het geheel afgemaakt met een zelfgemaakte kaart, een gerecyclede kaart... ook helemaal niets mis mee. Mits... uitgevoerd met een beetje meer creativiteit en moeite.
Mr Charming nam een kaart die Mrs Charming een tijd daarvoor eens van een vriendin had gekregen. Op een papiertje werden een aantal woorden geschreven en die over een deel van de tekst....geniet (zucht...). Tot zover de creativiteit van Mr Charming.

Speciaal voor de gelegenheid werd Mrs Charming zo waar mee uit eten genomen in een - niet heel goedkoop maar ook niet duur- restaurant.
Aangekomen bij het veredeld cafetaria had Mrs Charming zo haar eigen wensen als het ging om haar jubileumscadeau; ze wilde dolgraag eens normaal eten en zich niet doodschamen. Wilde Mr Charming  daarom, als speciaal cadeau voor haar, voor die speciale dag, alsjeblieft geen restjes eten aan andere mensen vragen? Even later liep Mrs Charming helaas toch beschaamd en teleurgesteld als een schicht het restaurant uit.
Mr Charming had de verleiding niet kunnen weerstaan toen hij een paar tafels verder bij mensen borden vol eten had zien staan ("Ik durf het bijna niet te vragen maar.. mag ik even?") en had ergens dozen geregeld om het in te mikken. Prima voor thuis. (Het is wel jammer is dat wij hier niet aan "doggy bags" doen maar anderzijds houden wij meestal niet veel over als we gaan uit eten. Wij krijgen normale porties geserveerd of prijs-uitgeknepen weinig.)
Het dappere en ongelooflijk lieve mensje besloot toch maar terug te komen en verder te eten. Staande ovatie, wat een vrouw!
Daarvoor was Mr Charming ook namelijk begonnen aan de cadeautjesronde.
Uit de smaakvolle verpakking die hij had gekozen (een enorme vuilniszak) kwamen achtereenvolgens te voorschijn:
- een aantal inmiddels echt overleden maar niettemin toch met veel vreugde en enthousiasme gepresenteerde rozen (reactie: "ow...");
- een pakje dierenkoekjes (reactie, enthousiast: "ààh, jaah, ik hou inderdaad van dieren");
- de witte fluitketel uit de vuilnisbak ("Is deze gebruikt?" "Nee hoor schat");
- en, terwijl Mrs C. vertwijfeld met haar vinger over een dikke kras op de fluitketel ging, als klapperrrrr nog het doodshoofd met uitpuilende ogen (reactie, vol verbazing en vertedering: "Ooh, my darling!, dit ziet eruit...alsof ... alsof... je ervoor betaald hebt!!?") Nou, Sisi-moment hoor, haar ogen glansden. Wat is dit lieve mensje in hemelsnaam allemaal gewend?!
Ze kon er wel allemaal mee lachen, blijkbaar is ze gewoon aan hem gewend en verknocht, lekker laten doen dus, die twee.

Item 2: de Frugal family
Geen schokkend item, wat wel prettig was voor de rust aan de ogen.
De familie Frugal had na het opbouwen van een schuld na enige tijd besloten deze in korte tijd en gronding af te bouwen door overal op te besparen en was dit blijven doen.
Het hot item in dit item: de familie hergebruikte geknipte stukken stof in plaats van toiletpapier, ze werden geregeld gewassen. Scheelde 240 dollar per jaar. Niet zo schokkend voor mij; luiers kun je tenslotte ook gewoon wassen en ik gebruikte ook uitwasbare babydoekjes maar dan alleen voor schoonmaakwerkzaamheden bij plasluiers.
Ook deze familie bezocht een supermarkt van incourante artikelen en kocht zichzelf voor een luttel bedrag een avondmaaltijd van zelfgemaakte pizza's.
Mevrouw Frugal ging daarop naar het park om wilde bieslook en ander eetbare zaken bij elkaar te knippen voor een salade.  Daar heb ik ook helemaal niets op tegen, wildplukken en eten uit de natuur maar mevrouw Frugal knipte en plukte echt recht naast de hondenpoep. Uitwerpselen van vleeseters bij mijn eten hoef ik niet en is ook niet gezond.
's Avonds werd er opgepast; leuk systeem, het bestaat ook in Nederland: oppastijd ruilen. Jij past eens op de kinderen van een ander, dan zij weer op die van jou. De koppeling/ ontmoeting wordt geregeld via internet. Prima idee.
De pizza's en de salade zagen er overigens heerlijk uit.

Item 3: extreme cheapGOAT
Over een echtpaar dat vroeg in hun relatie had besloten op het niveau van comfort te blijven wat ze op dat moment hadden. Dat was prima. In het huis dus geen Iphones, tablets, TV on demand etc. etc.
Vijf keer per jaar hield dit paar een financiële afslankweek, in deze week mocht er helemaal geen geld uitgegeven worden. Een week waarin restjes werden opgemaakt en het paar gaandeweg creatief was geworden met een hoop zaken.
Echter, aan het eind van de week was het mager gesteld met de overgebleven restjes en er moest nog een maaltijd bereid worden.
Meneer trok er daarom op uit met de fiets om overal kleingeld te zoeken, nadat het eigen bankstel en de stofzuigerzak al minutieus waren doorzocht. Openbare telefoons en hun directe omgeving en wassalons werden doorzocht, betast en behengeld met een rolmaat. Openbare telefoons okee, maar in tussen wasmachines gaan zoeken terwijl je geen klant bent ging mij al wat ver. Dat geld lijkt me ook van de eigenaar van de salon.
In de wassalon werd ook meteen pluis uit de drogers meegenomen: mooi voor in de open haard.
Vervolgens ging meneer nog "hééél onopvallend" in een eethuis om beurten op alle zitbanken even zitten om te zoeken naar kleingeld tussen de zitting en leuning. Zo'n stoelendans zal je mij ook nooit zien maken, zeker niet zonder iets te bestellen.
Toen er voldoende kleingeld was, werd dit eerst ingewisseld om vervolgens naar een goedkope slagerij te gaan. Dat wordt zoiets als gehaktbrood, dacht ik nog.
Eerst werd er gevraagd naar orgaanvlees, ook niet iets mis mee, we eten het alleen bijna niet meer. Meneer bleek culinair een stuk avontuurlijker ingesteld en kwam thuis met twee geitenkoppen.
Hij maakte dit klaar voor hemzelf en zijn vrouw (nadat hij hopelijk zijn handen goed had gewassen met al dat geld zoeken op vieze plekken). Nog een goede tip: stop alufolie in een uiennetje en je hebt een prima pannenspons die lang mee gaat.
Zij bedankte toch voor het vlees, ook uit praktische overwegingen, er moest iemand beschikbaar blijven om het alarmnummer te bellen mocht het fout gaan. Smart thinking.
Wij bestudeerden tijdens hun diner (hersenen, ogen, etc. werden gegeten) toch even het plafond in plaats van de TV en vonden nog wat spinnenwebben in huis.
We hebben vast vaak genoeg "pink slime" of een product waar van alles maar dan ook alles van het beest tussen zat maar dat was dan prettig onherkenbaar.

Item 4: Father Barter
Over een ik meen jonge priester die van bartering (onderhandelen) zijn lust en zijn leven had gemaakt.
Het liefst betaalt Father eigenlijk nergens voor, hij bracht "poëzie" aan een medewerkster van een donutshop (en de geërgerde wachtenden achter hem) in ruil voor een gratis donut van 60 of 90 cent. Waarschijnlijk kreeg hij die, zodat hij zijn mond vol had en weer snel weg zou gaan omdat de andere klanten anders last hadden van hem.
Hij vroeg of hij krullen mocht vegen, vuilnis opruimen en zonnebanken poetsen in ruil voor een knipbeurt bij de kapper. Ik vroeg me af of de salon daar niet gewoon al personeel voor had maar de eigenaar kon het wel waarderen dat de jongeman bereid was te werken voor zijn knipbeurt. Zal wel iets Amerikaans zijn.
Het gedrag en de zelfingenomenheid van Father Barter gaf me echt de kriebels, who the hell do you think you are?!

Conclusie: leuk programma "ter leering ende vermaek". Volgende week zitten we weer klaar.