Waar zijn wij nou helemaal mee bezig?

Uit mijn afgelopen week:

Dit weekend was er een rommelmarkt in mijn woonplaats. Alles wat niet verkocht werd, werd op een grote stapel gegooid. Tot de vuilniscontainer kwam, scharrelden er aasgieren rond in de stapel die geen zin hadden gehad om iets te kopen. Verder liepen er kleine aasgiertjes in waarvan de oogjes groter waren dan de handjes en hun werkelijke behoefte aan speelgoed. Voor de lol werden ook nog prima spullen vertrapt, geschopt, gescheurd tot er geen “lol” meer aan was.
Waarom worden spullen die mensen hier niet meer willen niet even naar de kringloopwinkel gebracht (is niet onoverkomelijk ver) of worden ze een ander doorgegeven? Kunnen we onze kinderen niet beter bijbrengen wat de waarde is van spullen?
Ik heb er nog een beetje uit kunnen redden voor de kringloopwinkel.

Gister heb ik het bij de inbreng van de kringloopwinkel neergezet maar sommige dingen moesten alsnog weg, knuffels waar ook maar een klein vuiltje aan zit, worden niet verkocht. Hetzelfde met puzzels, kleine beschadiging aan de deksel en we komen er niet meer vanaf.

Misschien hebben we met z’n allen gewoon te veel en zorgen we daarom niet goed voor alle spullen die we hebben.
Daarnaast wordt er ook gewoon een hoop rommel geproduceerd, ontworpen om niet lang mee te gaan, dan kopen we weer wat nieuws en blijft het geld rollen. Waar zijn we toch mee bezig?

De laatste week zie en hoor ik ook steeds maar het woord "anti-biotica" in combinatie met vleesdieren. Varkens, kippen, koeien, het krijgt allemaal anti-biotica, preventief, zodat ze lekker "gezond" snel groeien en wij goedkoop vlees kunnen kopen. Wij krijgen daardoor ook kleine beetjes van die anti-biotica binnen en maken onszelf zo op den duur ongeneeslijk ziek (resistentie van bacterieën).

Alle diersoorten doen alles (instinctief) juist aan de instandhouding van hun eigen soort. Ze weten bijvoorbeeld dat ze wel wat eetbaars moeten laten staan of lopen (zodat het zich kan blijven voortplanten) omdat er anders straks helemaal niets meer te eten is. Ze zorgen eigenlijk best goed voor zichzelf, ze verdedigen zich voor onheil, ze denken toekomstgericht, ze zorgen voor elkaar, etc. Misschien hebben dieren een hoger zelfbeeld dan wij mensen? Wij doen nl. precies het tegenover gestelde van alles, hebben wij zo'n laag zelfbeeld dat we onszelf, onze soort weinig waard vinden?

Even nog wat dichter bij huis
Dit is mijn aanrecht op dit moment, ik heb bij de kringloopwinkel de ladekastjes gevonden waar ik naar op zoek was voor mijn bedrijf, alles staat nu te drogen na een flinke poetsbeurt.
Hoe vaak ik op kantoor mee heb gemaakt dat kantoorartikelen weg werden gegooid en nieuwe besteld omdat collega’s hun neus optrokken voor “oude” of “vieze” spullen (waar stickertjes op zaten met de verkeerde tekst, die kun je er ook gewoon afhalen natuurlijk). Be-lac-he-lijk.

Als je op de ruggen van oude ordners of mappen een nieuwe “rug” plakt (te koop in diverse winkels of zelf maken op de PC en vastlijmen) zijn ze nog prima te gebruiken. Als je ze in de kast zet, zie je toch alleen de rug.

Ik heb gister ook nog een diepte-investering van wel 5 euro gedaan voor mijn bedrijf (ik moet nog even kijken in hoeveel jaar ik dat ga afschrijven ;-) ) door een printer-scanner-fax-kopie apparaat te kopen bij de kringloop (huidige printer/scanner werkt niet meer goed, ondanks zijn prille leeftijd, grrrr).

De “nieuwe” scant geweldig, je kunt zelfs een stapel neerleggen in de invoer en hoppa, het hele zaakje gaat er achter elkaar doorheen, heerlijk, dat scheelt een hoop tijd en gedoe en ik heb straks mooi een fax (die deed het ook niet meer).

Ik moest al onze verzekeringspaperassen nog steeds inscannen voor onze nieuwe tussenpersoon, daar was het niet echt van gekomen door allerlei dingen waar ik mee bezig was.

Helemaal links zie je nog een enveloppe van het RDW, "Uh-oh", dacht ik, alweer bijna oktober! Ik moet nog steeds zoeken naar mijn autopapieren, die zijn al maanden kwijt. Als ik ze niet op tijd terug vind kan de auto a. niet gekeurd worden en b. niet afgevoerd worden als ie afgekeurd wordt. Twee opties: nog maar eens goed zoeken of nieuwe autopapieren EN kentekenplaten, dure grap! Ik moet dus echt gaan zoeken, waarom heb ik dat nou nog steeds niet gedaan?

Hier loopt op dit moment dus echt alles door elkaar, huishouden, opvoeden, mijn bedrijf, privé administratieve klusjes, Transition Town en dan nog zo wat oh zo goede en leuke dingen om mee bezig te zijn.

De laatste weken ben ik me ook gaan afvragen “Waar ben ik eigenlijk allemaal mee bezig?” Ik heb gewoon weer teveel hooi op m’n vork genomen.

Ik ben goed gaan nadenken over wat ik nu echt wil en waar mijn prioriteiten dus moeten liggen. Bij grote en kleine keuze’s hou ik nu meer rekening met de volgorde van mijn prioriteiten (gezin-kind-bedrijf-Transition Town – al het andere). Het is nu nog even rommel maar de rust komt er over een tijdje wel weer in.

Hier weer even een foto van mijn hoogste prioriteit.
Ze wil al weken niet goed eten en drinken tussen de middag. Ik hoop dat ik nu de oplossing heb gevonden; volgens mij wil ze gewoon zelf eten met haar handjes.

Ik had een bordje met zuignap voor haar neergezet (en die zuignap was dus niet baby-proof) met stukjes brood erin.

Het brood vliegt alle kanten op, over en in de stoel, over de eettafel, eronder, etc. Het zal me worst wezen, ik pak het af en toe weer bij elkaar en doe wat terug in het bordje en als we klaar zijn met eten ruim ik wel even op, ze eet tenminste weer meer (met plezier).
Dat eigenwijze en alles zelf willen doen... dat heeft ze uiteraard van haar vader.