77 appels van 2 boompjes op een postzegeltuin.

Zo'n 7 jaar geleden kochten wij in de tuincentrum uitverkoop twee kleine appelboompjes voor een heel mooi prijsje.
Een boompje deed het niet zo best en bleek op oude bestrating in de grond te staan, het werd verplaatst. Daarna deden ze het beiden steeds beter.
Dit jaar hadden we de grootste oogst ooit: 77 stuks.

77 biologische appels, dat is een gigantisch rendement op onze investering.
In onze voortuin hingen er nog eens 21 van de buurboom. Omdat ik er ook nog wat in huis had, waren daar ineens meer dan honderd appels te verwerken.

De grootste en mooiste hoopte ik even te kunnen bewaren. Ze lagen in een doos met een kleine afstand tussen elke appel en een opgerold stuk krant tussen de rijen. De minder lagen bovenop zodat die eerst aan de beurt kwamen. Na een kleine week hebben we er toch appelsap van gemaakt. We waren toch bang dat we ze weg zouden moeten gooien als we even niet op zouden letten. Daarnaast vond de ingeweckte biologische-appelsap-van-eigen-tuin ook gretig aftrek hier.

Van een deel van de appels maakte ik appelmoes en weckte dat in in bewaarde potjes babyvoeding (handige kleine porties voor de kinderen, die soms appelmoes als toetje krijgen. Geleerd bij oma dus leuk.)

Met de sapcentrifuge maakte ik wat liters appelsap. Die moest eerst goed verhit worden en kon toen in hete flesjes. 

De kinderen drinken wel eens appelsap van Schulp in de horeca. Ik neem de flesjes mee naar huis want ik heb gehoord dat ze geweldig zijn om mee te wecken. 

Ik baal altijd als er een gat in de dop is geslagen voor een rietje. 

In de zomervakantie kregen de kinders ze weer bij een museum en heb nog ik de stoute schoenen aangetrokken en om de doppen gevraagd bij vertrek. De vrijwilligster vulde meteen onze rugzak met nog meer gebruikte Schulp flesjes. Fantastisch,  zo had ik er nu lekker veel.

Toen kwam het stuk waar ik wel tegenop zag, het stroopkoken. 

De eerste keer stonden we halsbrekende hete (au!) toeren uit te halen om de gekookte prut uit te persen. De keer daarop had ik de sapcentrifuge en heb ik sap ingekookt maar dat was het ook niet.

Maar nu blijk ik DE methode gevonden te hebben.

1. Zoveel mogelijk schone peren en appels in stukken in een grote pan koken met een beetje water en wat uren laten sudderen.  Ik leg herbruikbaar bakpapier op de bodem om te pan te beschermen. De stukken peer gaan er eerst in, dan de appels.

Ik had alleen maar drie peren in huis. Daardoor kwam er minder pectine in de stroop en moest ik enorm veel inkoken van het sap tot ik schenkstroop had.

2. Zet een emmer met gaatjes in de bodem in een andere emmer. Hang er een schoon oud kussensloop in. Schep de gekookte appelprut in het kussensloop.

Draai het kussensloop goed dicht en zet een bordje op de sluiting. Bovenop het bord zet je wat zwaars. Dek af en laat een nacht uitlekken.

De volgende dag wring je zoveel mogelijk kleverig sap uit het kussensloop, waarna nog even aan de rand ophangen zodat het goed kan uitlekken. 

3. Leeg de emmer in een pan en laat het sap inkoken. Ik was daar wel even zoet mee.

Af en toe schep je een beetje op een bordje of dekseltje en laat je dat afkoelen.

Ik heb gemerkt dat de vloeistof eerst een beetje meer vloeibaar wordt en dan donkerder wordt als het echt goed gaat indikken. Op dat moment moet je er echt bij blijven en om de minuut testen en later rustiger laten inkoken. Te vroeg stoppen is niet erg, dan kook je het gewoon verder in als je het te dun vind na het afkoelen. Ben  je te laat gestopt, dan heb je geen stroop meer maar fruitleer/ Turks fruit. In stukjes snijden en opeten als snoepjes blijft dan alleen nog over.