Een rolstoel is het einde.

Het is me de laatste tijd vaker overkomen en vanmorgen gebeurde het weer.
Nog enigzins brak schuiffel ik naar beneden en zie daar een rolstoel staan. Een seconde overweeg ik de mogelijkheid dat ik nog slaap, de andere denk ik "Wat doet dat hier, van wie is dat ding? Niemand van ons heeft toch een rolstoel (nodig)?!".
En dan besef ik me, dat ie van mij is. En dan ben ik, vreemd genoeg voor jullie, opgelucht.
Het betekent dat ik door de gewennigsperiode heen ben.

Ik weet niet hoe jullie zijn opgevoed en gevormd maar in mijn brein was daardoor een rolstoel iets heel ergs, iets fouts, dan was je een stumper, dan-was-je-leven-over, het einde. Mensen in een rolstoel vond ik zielig, wat erug zeg.
Ik heb daarom ook in zak en as gezeten dat er een redelijke kans was dat ik uiteindelijk in een rolstoel terecht zou komen (mijn aandoening is fysiek progressief), samen met manlief. Wat moesten we dan doen?
Daardoor snap ik het wel als mensen met hun mond "aaaaw!" doen als ze me zien met mijn kinderen in het winkelcentrum, al blijft het enigzins irritant eerlijk gezegd. Want ik ben helemaal niet zielig en een rolstoel is niet erg.
Zonder rolstoel thuis op de bank zitten overwegen geraniums aan te schaffen in een sarcastisch humoristische bui, dat mogen mensen zielig vinden. Niet buiten kunnen spelen met je kinderen omdat je niet zo lang kunt staan, dat is zielig, voor je kinderen. Gefrustreerd op de bank zitten en willen opruimen in huis maar niet meer kunnen, dat is pas een rot gevoel. In dierentuinen, musea en pretparken op leen"rolstoelen" zitten die je niet zelf kunt rijden en ontiegelijk zeer doen aan je lijf, dat is vervelend. Meerdere keren per week huilend je bed opzoeken omdat je zo moe bent omdat je over je grenzen heen bent gegaan, dat is rot.

Een rolstoel hebben, is gewoon helemaal het einde
-als je er dan toch een nodig hebt.
Maar een rolstoel is niet het eind van je leven zoals je het kent, het is een nieuw begin.

Ook hebben we ontdekt wat we dan moesten doen, als die rolstoel kwam.
Het plan was de wereld te ontdekken met een camper na ons pensioen. Ook om dan kleiner, eenvoudiger leven in zo'n camper. Maar ja, tegen de tijd dat we allebei met pensioen kunnen, klim ik dat steile straatje in dat Italiaanse bergdorpje echt niet meer op en mijn man gaat het dan ook niet meer trekken om te duwen ;-).
Dus, die camper staat nu al voor de deur en we gaan er regelmatig mee weg om leuke dingen te doen en even "tiny house" te leven. Pre-pensioen dagen, noemen we dat.

Weer een nieuwe levensfase is en ik heb het gevoel dat er als zoveel veranderd is, de laatste jaren, ook aan mij.
Op een of andere manier heb ik heel veel moeite om weer te gaan schrijven. Ik ben ooit een blog begonnen om wat consuminderen mij heeft gebracht door te geven aan anderen, om anderen te vermaken met grapjes en om het gevoel te hebben nuttig bezig te zijn.

Toen ik Pintrest ontdekte, ontdekte ik ook veel Amerikaanse blogs. Van die prachtige blogs met super teksten zonder spelfouten met goede opmaak en een fraai design maar ook een beetje de Amerikaanse toon die me af en toe een beetje irriteert. En ik vroeg me af "Who am I to say??". Wie ben ik om anderen tips te geven, haast, als je het zo wil lezen, te zeggen hoe anderen hun leven moeten leven. Wat arrogaaaant!

En sja, daarnaast wordt er hier wat minder geconsuminderd. Ons voedingsbudget wordt elke maand rampzalig overschreden, ik heb nog steeds geen capsule wardrobe of groententuin en in die camper, ligt een doos appels en peren pootjes te krijgen (appelstroop zou het worden). Maar er zijn nog wel dingen die we wel doen en ik wil graag weer meer consuminderen, want daar, voel ik me het fijnste bij. Dus ik hoop dat ik weer wat uit m'n vingers ga krijgen over mijn en onze weg verder op het pad wat wij voor ogen hebben en wie het geheel vrijblijvend wil lezen, is welkom ;-).