Een tasje van een kapotte paraplu

Gister een opvouwbaar tasje gemaakt van een paraplu.

Per ongeluk kwam het (klitte)bandje op een wel heel handige plek terecht, heel handig, nu kan ik het netjes tot een pakketje vouwen en oprollen en bij elkaar houden. De volgende keer doe ik dat expres ;-).

We vonden een kapot gewaaide paraplu vorig jaar, Mr trok het doek eraf voor me.

Bij het gat heb ik een stevige zoom gemaakt voor de bodem.

Toen de zijkanten naar binnen gevouwen op een tafel (hoek van 90 graden) en vastgespeld.

Aan beide kanten vastgespeld, daar even overheen genaaid.

De "flap" aan de binnenkant, heb ik kleiner gemaakt. Zo hield ik ook meteen stof over voor hengsels.

En toen kwam ik in de knoei met de zoom die de bovenkant van de tas moest worden  en het model dat ik eigenlijk in gedachte had (model groententasje).

Hoe je dat wilt doen, kun je dus misschien beter zelf bedenken ;-). 

Misschien alles netjes op elkaar spelden liniaal erlangs en dan een rechte lijn afknippen, dat was beter geweest.

Van de restjes stof maakte ik ook een simpel schoudertasje voor Minipenny's Barbie en ik fröbelde nog aan een regenjasje, dat nog niet af is.

Ik werd achter de machine gedirigeerd door MrPenny, die vond dat ik even iets ontspannends moest doen om m'n hersenpan te luchten.
Er is zoveel dat mijn hersenpan vult en vulde de laatste tijd, dat m'n hersenen nu af en toe krakend tot stilstand komen en vertikken te werken voor een paar minuten. Creatief zijn stimuleert de hersenen op een goede manier.

Wat ik zoal deed de laatste tijd

Ik kreeg een baan! Eigenlijk kreeg ik er zelfs twee (of drie) aangeboden. Tranen met tuiten hier, jarenlang wilden ze me nergens als ik solliciteerde, nu mocht ik a. al op gesprek en b. wilden ze me overal.
Het is nog een baan waarbij alleen mijn reiskosten vergoed worden en mijn gewerkte uren niet maar het is wel een echte baan, op een kantoor, met collega's, boterhammetjes mee, liefje naar de gastouder (de eerste werkdag meteen de vuurproef; liefje was ziek, snikkend in de auto naar het werk dus), de gebruikelijke schuldgevoelens der werkende moeder (liefje maar liefst 5 uur per week zonder mij, gaaaaah! ;-) ), een bureau, een taak, een begin!
Ik ben administratief medewerkster nu en dat dat als vrijwilliger is, dat is minder belangrijk maar dat ik het ben, is super voor mij, m'n CV, re-integreren, uren uitbreiden en straks op zoek gaan naar betaald werk.
Nou blijkt alleen mijn "baas" een nogal bijzonder mensexemplaar te zijn met bijzondere omgangsvormen en normen (belt me privé voor domme vragen die kunnen wachten, ook op zondagochtend en 's avonds laat). To be continued, ben ik bang...

Ik stopte met het gebruik van shampoo en stapte over naar No poo.  Nu gebruik ik alleen baking soda, azijn en water gebruik ben ik in het gelukkige bezit van een niet meer vette&vollere haardos (halleluja!) en mijn haar glanst nu.

Ik gooide en gaf veel spullen weg die toch maar in de weg stonden of mij in de weg zaten. Ik ben gestopt met tellen.
Aardig wat vond zijn weg via The Gift Foundation. The Gift biedt noodhulp aan mensen die er financieel zeer slecht voor staan. Zo ging een deel van mijn baby uitzet naar een hoogzwangere dame waar het aardig tegen zat allemaal. Hier kun je zien of er ook een groep van The Gift bij jou in de buurt is, waar je spullen een goede bestemming kunt geven en mensen kunt helpen.

Ik las het bericht dat Green Evelien met haar gezin erin geslaagd is maar een zakje restafval in een heel jaar te produceren. Holy help! Bij ons staat de deksel van de kliko geregeld schuin als hij geleegd wordt (eens in de twee weken).

Ik las tot mijn schrik dat het moestuinseizoen 2015 al is begonnen op het blog van Annemiek van Deursen. Eh... ik denk dat ik wat later aanhaak...

Ik las het boek "Een dubbeltje op zijn kant" van het gelijknamige TV programma. (Mwah, voor mij niet veel nieuws onder de zon, wel een leuk begin voor mensen met financiële problemen)

Ik las ook het boek "crisis survival gids" (wel aardig eigenlijk).

Ik kookte en at voor het eerst gele bietjes. Ik dacht dat het rode waren maar ze bleken geel te zijn onder de schil.
Lieve mensen, waarom staan wij in hemelsnaam toch te stunten in de keuken met die vlekmakende-oeh jee-opassen paarse bieten terwijl er ook gele bieten bestaan die even lekker zijn? Heeft er weer iemand bedacht dat bieten nou eenmaal ALTIJD paars dienen te zijn? Kan ik die persoon even spreken?

Ik zag het ook al niet helpt om kleding te kopen van een merk dat kleding verkoopt onder de vlag van het Bangladesh Akkoord ondertekend of welk ander predicaat dan ook op TV. We worden deels gewoon voorgelogen, deels is de markt niet transparant (gemaakt).

Ik zag in ditzelfde programma ook een klein jongetje dat op school hoort te zitten met chemicaliën het kledingetiketje maken dat ook in de kast van mijn oudste kleine meisje hangt.

Het is om te janken...

En dan was er nog vooral de zorg voor al mijn liefjes, knutselen aan het huis en bijkomen van therapie. Dan kom je aan bloggen niet altijd toe helaas ...