Vandaag begon de kleine paasvakantie voor Minipenny. We maakten nog even een paaskaart voor die ene tante die nog altijd een paaskaart stuurt en dan ook maar meteen voor de opa's en oma's om geen scheve gezichten te krijgen. Hopen dat ze morgen bezorgd worden. We maakten ze met restjes papier, oude kaarten en papierponsjes.
Bij Zeeman zag ik paasprullaria voor de helft van het geld. Voor 50 cent schattige haasjes gekocht die we zelf in elkaar moesten plakken. Dat was ook een leuke activiteit samen. De paasknutsels vanuit school bleven nogal uit.
Misschien omdat de kinderen te druk waren met andere dingen? Ik heb een e-mailtje gehad van de juf dat we onze 4-jarige thuis moeten helpen bij het voorbereiden van haar eerste spreekbeurt. Jawel, een spreekbeurt! Ze durft en wil net sinds een paar weken iets zeggen in de klas.
Af en toe vraag ik me af wat ze tegenwoordig in groep 8 doen als ik zie hoe hard het moet in groep 1 (groep 0 in feite, ze is in november jarig).
Anyhoe...
Komende week start er een tijdelijke actie bij Zeeman, als je een grote, gesloten zak oude kleding inlevert, krijg je direct 10% korting op je aankopen.
Ik zag laatst een tip op Facebook (meen
deze groep); je kunt groenten zoals lente-ui, venkel en prei weer opnieuw laten uitgroeien.
De onderkant van een prei werd hier in water gezet. Toen er wortels waren, ging het in een closetrol met potgrond en voilà: een gedrocht ;-).
Het staat nu in de volle grond, ik ben benieuwd hoe groot het gaat worden.
We hebben hier ook nog heuglijk nieuws te melden, Ienimini gaat letterlijk en figuurlijk vooruit!
Ze is helemaal blij dat ze nu op haar buik het huis door kan. Wat een interessante dingen allemaal!
Dat was wel even wennen, er moesten dingen weggehaald en beschermd worden en we moeten oppassen waar Ienimini gebleven is (recht achter de deur bijvoorbeeld?).
Laatst zat ik op de grond met in elke arm een krijsend kind. Mini had haar kinderstoel op het vingertje van Ieni geschoven, één nucleair boos krijsend kind. Vervolgens schuif ik die stoel geschrokken opzij, op de teen van Mini die er inmiddels naast stond, twee kids nucleair.
Terwijl ik daar zo op de grond zat met m'n armen vol dacht ik: "dit ga ik waarschijnlijk nog wel vaker meemaken".
De fysiotherapeute was ook te spreken over Ienimini's voortgang.
We moeten haar nu op haar knietjes zien te krijgen zodat ze op handen en knieën gaat kruipen. Ik had daarvoor nieuwe oefeningen gekregen maar ik had al snel een leukere variatie erbij bedacht. Ze mag nu heerlijk in een bak met Duplo graaien terwijl ze ervoor zit op haar knietjes en ik corrigeer af en toe.
En verder:
Ik voel me nog steeds niet lekker en fit meestal. Ben ook veel duizelig maar dat komt misschien gewoon van m'n oor/ oren. Ik ben vooral belachelijk veel moe.
Ben er nog niet achter of dit nou allemaal komt van te veel hooi op m'n vork nemen met het vrijwilligerswerk en daarna die griep of wat anders wat er los van staat.
Ook heel lastig dus om te bepalen of ik het rustiger aan moet gaan doen met m'n vrijwilligerswerk of niet. Ik wil zo graag weer re-integreren dus weer opbouwen is zo goed.
Deze week kwam mijn tijdelijke hulp binnen gestrompeld op een gekneusde enkel en ook door met haar te praten besefte ik me, dat een uitkering, hetzij ww- of ziekte-uitkering, zelfs voor sommige mensen een luxe is die men zich niet kan veroorloven.
Dertig procent inkomen inleveren kan gewoon bij sommige mensen niet, zeker niet als je meerdere kinderen hebt en iemand in huis die hoge zorgkosten heeft. Ik weet niet zeker of het bij haar zo is maar ik heb zo m'n vermoedens.
Dan voel ik me echt een zeikerd, zeur, aansteller en prinsesje, als ik daar aan denk. Ik heb kunnen en mogen zeggen "ik kan nu echt niet meer" en wij kunnen rondkomen met wat minder. Sommigen moeten blijven doorgaan, voor hun kinderen.
