Minder leuke dingen

Soms komt alles even tegelijk en dan is het iets harder werken dan normaal, om positief te blijven maar het lukt gelukkig wel. Er zijn altijd leuke, mooie en positieve dingen te vinden, als je maar kijkt.

Afgelopen vrijdag ging het karretje van mijn man op voor de grote beurt. De remblokken moesten vervangen worden maar daarna bleek de auto niet goed te remmen dus hij mocht een weekendje blijven en wij kregen een leenauto (en het vooruitzicht op een leuke rekening ;-)).
Zondag belt mijn man vanuit het bos dat ie zichzelf en ons dochtertje buiten heeft gesloten van de auto, sleutel lag op de hoedenplank, alles op slot. De ANWB kwam niet, omdat de eigenaar van de auto erbij moest zijn en de garage had geen noodnummer. Bleef er niets over dan dat ik man en kind in het bos ophaalde en dat we de leenauto daar lieten staan tot de volgende ochtend. Om een lang verhaal kort te maken; naast een rekening van 700 euro voor onze eigen auto ook nog een rekening voor de schade aan de leenauto.
Nou kan iedereen zich buiten zijn auto sluiten, sleutels of mobiele telefoons kwijt raken, per ongeluk gaat iets stuk ofzo maar ons gebeurt dat soort dingen nogal vaker dan gemiddeld omdat mijn lief ADD heeft. Ik was en ben dus niet boos op hem geworden zondag en maandagochtend maar wel heel even een beetje frustratieverdrietig, die rot ADD.

Het engeltje op de schouder van mijn stiefmoeder heeft ook weer even niet goed opgelet, ze ligt nu voor de 8e of 9e keer dit jaar in het ziekenhuis, drie ruggenwervels gebroken. Ze heeft er twee weken mee rondgelopen thuis, ze had wel verlamd kunnen raken. Maar, dat is dus gelukkig niet gebeurd! Daar ben ik ook wel een beetje verdrietig over, de kans dat ze haar actieve leven weer kan oppakken, begint steeds kleiner te worden. Ze wandelde en fietste zo graag! Ook een beetje frustratieverdrietig dus, je kunt er gewoon niks aan doen of veranderen. Dus... even elkaar knuffelen en weer verder maar.

Gister hebben we ook even flink moeten knuffelen, we moesten nog iets doen waar we enorm tegenop keken. We hebben begraven wat ons kindje had kunnen worden maar helaas wisten we na anderhalve week al, dat de zwangerschap mis zou gaan. Ik heb gelukkig niet heel lang hoeven wachten. Heel raar en dubbel; aan de ene kant is het goed zo en was het nog maar zo pril, dat je geneigd bent te denken dat er eigenlijk niks gebeurd is. Aan de andere kant zijn we toch verdrietig en missen we het kindje/ de kindjes die er hadden kunnen zijn, als alles wel goed was gegaan. Het was waarschijnlijk een tweeling.
Derk Ogelvie zegt vaak, dat de zielen van ongeboren kinderen contact maken met mensen. Ik weet niet dat waar is, ik weet niet wanneer de mens een ziel krijgt.
De kinderen die ik niet heb gekregen hebben in ieder geval een plekje in mijn hart.

- xxx-

K x D x YS

Maar er is ook goed nieuws; ik ben eindelijk van de wachtlijst af! Eind juli mag ik me voor het eerst melden in het ziekenhuis voor behandeling (een soort pijnbestijding/ revalidatie/ leren omgaan met beperkingen en acceptatie daarvan). Dan nog een half jaartje doorbijten en dan ben ik weer een stuk verder "beter". Ik vind het zoo fijn dat ik nu weer weet waar ik aan toe ben en dat er weer een "plan" is, een richting, een doel.

Van het krantenwijkje heb ik helaas niets meer gehoord maar ik heb nog wel bij een museum gesolliciteerd, dat lijkt me echt heel erg leuk en ik zou dan wat dagen kunnen werken op de dagen dat ik niet naar het ziekenhuis hoef.

Ook ben ik vandaag bezig met het maken van een mudpie kitchen, geinspireerd door Silliesullie. Een heel leuk idee en een oplossing in een. Ik was namelijk nog op zoek naar iets anders voor het zandbakje, dat was stuk, lek en goor. Ik heb net een rechthoekige speciekuip gehaald samen met Minipenny en op zolder stond nog iets klaar voor de vuilstort, dat ik kan vermaken tot "kitchen". Op de naaimachine ga ik van een tafelzeil nog een hoes naaien voor over de speciekuip.

UPDATE 5 juli:

Een specialist heeft de rugfoto's van mijn stiefmoeder beoordeeld en het is minder erg dan ze dachten. Ze hoeft gelukkig toch niet geopereerd te worden, wat een opluchting! Ze heeft gister weer overeind mogen zitten. Ze moet wel een hele tijd in een corset, tot het genezen is. Dat wordt ook lastig en vervelend allemaal maar de vooruitzichten zijn zo een stuk beter. Hè, wat fijn!

 

Foto's van de mud pie kitchen zijn naar hier verhuisd.