dinsdag 15 maart 2011

Over bevolking

Als een van de oorzaken van onze milieuproblemen wordt vaak overbevolking genoemd, of, zoals een mevrouw tijdens een discussie na een milieufilm die ik bijwoonde het subtiel verwoorde: "het probleem is al die mensen die maar blijven doorfokken". Ik heb m'n kaken op elkaar moeten drukken om niet te reageren, dat mijn kind niet gefokt is maar uit liefde ontstaan.

Het valt mij op dat ook milieu-minded mensen die al twee of zelfs drie kinderen op de wereld hebben gezet  schrijven en spreken over het beperken van het aantal geboorten. Het is niet alsof deze problematiek niet bekend was toen zij het verlangen naar (nog) een kind voelden aangezien hun kinderen net puberen of nog lang niet.
Toch kan ik deze mensen niet veel verwijten. Het verlangen naar een kind laat zich gewoon niet zo goed combineren met de problemen van de wereld en je wil en zal natuurlijk als ouder niet schrijven dat je gewild had dat je het bij een kind gelaten had vanwege het milieu.
Wel vind ik het een beetje gespleten om mijn generatie te vertellen dat de bevolkingsgroei beperkt zou moeten worden terwijl je zelf in de luwte van de discussie wel je geluk 2 tot 3 keer hebt vergroot.

Onze overheid lijdt in deze discussie helemaal aan een gespleten persoonlijkheid; enerzijds word er geroepen dat we de bevolkingsgroei moeten beperken de andere keer worden zorgen geuit over de vergrijzing en de bevolkingskrimp in Nederland en wordt ons verzocht om heen te gaan en ons te vermenigvuldigen. Het liefst ook nog op jonge leeftijd, dat is gezonder voor ons, ons kind en de kosten van de volksgezondheid.
Wanneer doe je het nou nog goed?
Enerzijds hebben we wel genoeg Nederlanders nodig om onze economie draaiende te houden, anderzijds puilt de wereld bijna uit van de mensen en kan de aardbol het eigenlijk niet meer aan.

Dat wil zeggen, onze aardbol kan ons niet aan zoals we nu consumeren.
Waarom zou de ene ouder waar dan ook ter wereld het verlangen naar nog een kindje moeten laten varen zodat andere mensen hun vervuilende en verspillende consumptiepatroon in stand kunnen houden?
Er zijn mensen op deze wereldbol die het normaal vinden om te eten van wegwerpborden omdat een vaatwasser inruimen nog te veel moeite is (hotels gebruiken ze ook veel), hun airco en verwarming zomer en winter aan hebben staan, hun zwembaden en grote huizen blijven vullen en verwarmen en rondknorren in hun Hummer en aan aanverwante artikelen en nog vele, vele andere veel minder erge dingen doen die ook bijdragen aan het probleem...
Anderzijds geloof ik niet in "ik doe geen moeite voor het milieu, anderen (die nog veel erger zijn dan ik) doen het ook niet", dan ben je niet de oplossing maar onderdeel van het probleem.

Als je al zover zou zijn dat je toch je kindergeluk wilt beperken tot een kind, dan krijg je weer te maken met weer andere meningen.
Ik citeer even een mening uit blaadje dat ik deze week las: "maar één kind is egoïstisch" of om naaste familie te citeren "Niemand kiest natuurlijk zelf ervoor om maar één kind te hebben".
Als je maar één kind wilt moet er iets met je aan de hand zijn en moet je het gaan uitleggen of zelfs verantwoorden. "Maar" een kind is zielig, egoïstisch.
Ik vind dat je een goede reden moet hebben om de beslissing te nemen een mensenleven te laten beginnen en dat je net als bij een relatie niet iets nodig moet hebben van de ander maar iets te geven moet hebben. Een kind op de wereld zetten omdat je andere kind anders zielig zou zijn of vanwege de sociale druk, vind ik geen goede reden.
Ik denk ook wel eens: beter een kind goed, dan twee half opvoeden. Bij een opvoeding hoort ook een kind begeleiden tot volwassenheid en het kind een goede en passende opleiding geven (bij voorkeur zonder het kind het leven te laten beginnen met een schuld), vinden wij. Er zijn genoeg mensen die juist een stuk minder egoistisch waren geweest om het bij één kind (of twee) te houden door chronisch geld- of tijdgebrek of een slechte relatie.

Wij denken over een tweede kind maar weten intern al niet zo goed wat we vinden zonder deze externe meningen dus het maakt het extra ingewikkeld.
We verlangen eigenlijk wel naar nog een kindje maar we zien wel aardig wat beren op de weg.
Vanaf het punt van zwanger willen worden tot nu zijn er toch veel tegenvallers geweest waarvan je zegt "mwa...maar goed dat ik dat niet van te voren wist anders was ik er misschien niet aan begonnen".
Het probleem is dat we het nu wel van te voren weten. Problemen met zwanger raken, bekkenklachten, een kraamdepressie, de kans is wel aanwezig dat het weer gaat gebeuren.
Dat is niet alleen emotioneel lastig maar ook praktisch. Sarah was de dolle en zware rit meer dan waard maar een volgende keer heb ik toch liever een goede routekaart waar ook omleidingen goed op aangegeven staan en van te voren klaar liggen. Die moeten we zelf gaan ontwerpen en regelen.

Het vreet dus al emotionele energie en het is al zo lastig en dan komen die milieuminded-gelukkige ouders van 2 of 3- nog eens aan met hun wijsheden over overbevolking en het milieu. Bleuh!
Ik denk dat ik maar een website opstart: wewewe compenseerjekind punt NL, voor al die andere ouders die zich ook nog genoodzaakt voelen om zich iets aan te trekken van wat andere ouders nu zeggen over het milieu en bevolking.

Van het tuinpuinruimen heb ik best wel spierpijn vandaag maar verder gaat het eigenlijk super, geweldig, fantastisch. Alles doet het nog en geen felle pijn(scheuten), goody!
Zo'n vooruitgang is eigenlijk ook wat emotioneel omdat je je beseft dat je dingen heel lang normaal hebt gevonden die dat eigenlijk helemaal niet zijn. Laatst was ik bij de huisarts voor een doorverwijzing en aan haar reactie merkte ik toen ook dat wat ik maar als "normaal" was gaan beschouwen, toch niet zo normaal was.
Tja, a womans gotta do what a woman 's gotta do, when the going gets tough, the tough get going und so weiter. Het was en is denk ik wel goed hoe ik er in sta maar dat neemt niet weg dat je er niet een beetje verdriet van mag hebben... achteraf... hoop ik (dat het nu "achteraf" is bedoel ik dus, hihihi).

4 opmerkingen:

  1. De kinderwens is heel persoonlijk en niet in een algemeen kader te plaatsen, ook niet voor het milieu. Wel ken ik verschillende mensen die heel bewust voor 1 kind zijn gegaan om oa medische redenen. Wij hebben er twee, ik wilde er 1, mijn man 3 dus werden het er 2 en ik vind het genoeg. Zou mijn 2e niet willen missen.

    In jullie geval zou ik wel de medische kant rustig bekijken want je wilt er toch wel goed uitkomen. Of anders eens met een dokter erover praten.

    Succes!
    Pien7

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Poeh, het is al zo lastig om daar zelf een beslissing over te nemen - als ook anderen zich daar nog mee gaan bemoeien....

    Ik weet dat je meer kans hebt op een PPD, als je er ooit een hebt gehad - van andere klachten weet ik het niet. Dus: weet je wel waar je aan begint? Volgens mij is elk kind, elke zwangerschap, anders.....

    En v.w.b. het milieu: je mag mijn niet-geboren kinderen compenseren hoor, met alle liefde!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Gefekiciteerd met Sarah. Ik ken een vrouw die jaren bezig is geweest om zwanger te worden. Het is toen spontaan alsnog gelukt. Als ik de vreugde op haar gezicht zie wanneer ze het over haar dochter heeft, dan denk ik, dit is geluk niet op een andere manier krijgt.
    Ik zag de lach op een anders chagerijnige collega toen hij voor het eerst opa werd. Blij!! Nu past hij iedere donderdag op, op zijn kleinkind en is nog steeds gelukkig.

    Vroeger hoorde ik ook van iemand dat hij geen kinderen wilde, omdat de wereld al vol genoeg was. Hij scheidde, trowde opnieuw en het resultaat: drie kinderen. Laat ze maar kletsen.

    Makkelijk gezegd, het steekt toch.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ook ik ben aan het nadenken over de vraag, wil ik nog een tweede of niet? Voor mijn vriend hoeft het niet. Ik twijfel.

    We zijn heel gelukkig met z'n drietjes, mijn vriend en ik en onze prachtige dochter. En wat dat betreft: waarom dan toch dat verlangen naar nog zo'n mooi mensje? Tegelijkertijd knaagt het echt aan mij dat de wereld al zo vol is, zonder iemand daarmee te willen aanvallen of veroordelen: de mens is een soort die de wereld overwoekert...

    Ik ken een stel dat bewust maar één kind heeft gekregen vanwege het milieu. Ik vind het heel goed van ze. Maar ik weet niet of ik zelf echt van harte die keuze kan maken. Los van de vraag of ik echt een keuze heb, ik bedoel als mijn vriend er geen behoefte aan heeft...

    Het enige wat ik me afvraag; word je niet bitter? Stel dat je zelf, tegen je eigen hartsverlangen in, geen tweede kind 'krijgt', terwijl om je heen de mensen de ene na de andere op de wereld zetten?

    Natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen goede keuzes en kun je alleen maar kiezen voor jezelf, en niet voor anderen. Maar het blijft een heel moeilijk dilemma.

    Iedereen die ook met deze of soortgelijke keuzes worstelt, wens ik veel wijsheid!

    BeantwoordenVerwijderen

Reactie? Vragen? Altijd leuk om van anderen te horen.